Untitled

De klink ging omlaag. Wat was ik blij dat ik de deur op
slot had gedaan.
'Doe nou even open, joh.' Jones' slijmerige stem deed me
aan kikkerdril denken. 'Ik weet dat je er bent.'
Ik keek naar het balkon. Eraf springen was geen optie
- ik zou allebei mijn benen breken - en andere vluchtwe­
gen waren er niet.
Een klikje. De klink sprong weer omhoog.
Jones werd te ongeduldig om nog langer te slijmen. 'Doe
open!'
De stick in de kamer verstoppen? Ik durfde het niet. Als
hij hem vond ...
'Ik wil alleen maar met je praten.'
Nee, er zat maar één ding op - ik moest Jones uitschake­
len zodat hij de stick niet meer kón gaan zoeken. Was het
maar zo gemakkelijk als het klonk. Ik ging met de schaal
bij de deur staan en wist ineens hoe een nerveuze discus­
werper zich voor een belangrijke wedstrijd moest voelen.
Iedere spier in mijn lijfwas gespannen.
'Als je niet naar me wilt luisteren, zal ik je moeten dwin­
gen,' zei ]ones.
Dwingen.
HIJ HAD NATUURLIJK EEN ALARM KOORD BIJ ZICHI
Alle energie vloeide uit me weg. Dat was het dan. Verzet­
ten had geen zin meer. Jones had me in zijn macht. Over
een paar tellen zou hij me bevelen de stick af te geven. Ik
had gefaald. Niemand kon de boys nog redden. Voor
Louis vond ik het nog het allerergst. Hoewel ik geen wer­
kelijke herinneringen aan hem had, was ik aan hem ge-
2°5