Untitled

6
We reden over de kaarsrechte asfaltweg tussen de grasvelden.
Déjà vu. Alleen stond de achterbak van de piek-up
nu vol kratten met vruchtencakes. Lara rook ook naar
vruchtencake, ze had Bobbie vanmorgen al heel vroeg geholpen
met bakken. De weeïge geur hing nog steeds in
haar kleren; een shirt en rode shorts.
'Ben je altijd zo stil?' vroeg ze.
Tja, herinneringen ophalen was er niet bij. Ik had net zo
weinig te vertellen als een pasgeboren baby.
Ik haalde mijn schouders op. 'Alsof jij zoveel zegt.'
'Oké dan.' Ze wreef over haar hals. 'Mijn ouders werken
allebei in Afrika voor Artsen Zonder Grenzen. Mij hebben
ze op een privéschool gedumpt en in de vakanties
woon ik bij Bobbie. Ik hou van joggen en muziek luisteren,
het liefst tegelijkertijd. Maar ik vind het ook heerlijk
om met een boek in de tuin te zitten.' Het klonk als een
afgedraaid riedele dat ze van buiten had geleerd. 'Nu jij.'
Ik wenste dat er iets zou gebeuren wat haar af zou leiden.