Untitled

'Dit heeft geen zin,' zei Lara' s moeder. 'Zij n ... '
Jones kapte de woorden met één gebaar af. Hij bleef me
strak aankijken en schoot zijn vragen als kogels op me af.
'Waar is de stick? Heb je hem verstopt? Wanneer? Waar?
In de Pizza Hut? Heb je hulp van buitenaf gekregen? Hoe
kom je aan die mobiel? Wanneer heb je die boodschap in­
gesproken? Wie heeft je die fo to van de instelling gege­
ven? Waar zijn die spullen in je tas voor? Je wilde weg­
lopen. En dan?'
Waar had hij het over? Fluittonen in mijn oren. Ik werd
duizelig.
'Weet ik niet,' zei ik. Smeekte ik. 'Hou alsjeblieft op.'
Maar Jones ging maar door met zijn spervuur aan vragen
waarop ik het antwoord schuldig moest blijven. Mijn
hoofd klopte en bonkte tot ik het niet meer uithield.
'Hou ooooop!' hoorde ik mezelf schreeuwen.
Toen werd het eindelijk stil.
Lara's moeder was de eerste die weer sprak. 'Ik zei het
toch, hij weet echt niets meer. En dat blijft zo, al zijn her­
inneringen zijn definitief gewist.'
Jones vloekte. 'Belachelijke standaardprocedure. Schaf­
fe n we met onmiddellijke ingang af. ' Zijn lange, smalle
vingers gleden nerveus over zijn voorhoofd. 'En we moe­
ten die stick vinden. Als er ook maar iets uitlekt, betekent
dat het einde van het Digital Boy-project. Zelfs al zou de
regering willen, dan nog kunnen ze jullie experiment
onmogelijk openlijk steunen. Krijgen ze meteen hordes
mensenrechtenactivisten van over de hele wereld op hun
nek. '