Untitled

muur. Ze deden me aan de omtrekken van mensenlicha­
men denken; van die witte poppetjes die men na een
moord soms achterlaat op de plaats van het delict zodat
rechercheurs tijdens het onderzoek nog steeds kunnen
zien waar en in welke houding het lijk heeft gelegen.
Lijk. Ik voelde me ineens heel kwetsbaar. En ik stond hier
mijn tijd te verdoen! Dit was geen politieserie maar de
harde werkelijkheid, ook al kwam die me volkomen on­
werkelijk voor. Alleen al het feit dat CooperationX kon re­
gistreren waar ik was ...
En toen gebeurde het. Of eigenlijk gebeurden er twee
dingen, maar ik weet nog steeds niet in welke volgorde.
Misschien ging alles zelfs tegelijkertijd. Een van die din­
gen was dat ik een waanzinnig idee kreeg. Het andere dat
ik aan de op een na laatste spijker een stanleymes zag
bungelen.
'Boy?' Bobbie stond in de deuropening. 'Zoek je iets?'
'Ehm.' Ik ging zo staan dat ze de lege plaats op de muur
niet kon zien. 'Lara vraagt of we de auto even mogen
lenen.'
'Nu nog?' Ze legde de snoeischaar op de werkbank en
klopte haar handen af. 'Ik wilde zo aan het eten beginnen.'
'We blijven niet lang weg, alleen maar even een dvd'tje
huren.' Stomme smoes, dacht ik er meteen achteraan. Ik
had iets moeten bedenken wat veel tijd in beslag nam, dan
zou het ook langer duren voordat Bobbie onraad rook.
'Vooruit dan.'
'De sleutels?' vroeg ik.
221