Untitled

Een tochtvlaag. Het licht sprong aan en er kwamen men­
sen binnen. Ik drukte mijn wang tegen de vloerbedekking
en zag drie paar schoenen en de wieltjes van een brancard
voorbijkomen. Ik had het gevoel dat ik moest overgeven.
'Ogenblikje.'
Geritsel. Een klikje, het geluid van de klink. Ze gingen de
ziekenboeg in.
Ik dacht aan Louis, die daar ... Als ze hem maar niet zou­
den vinden! Met oren als schotelantennes luisterde ik naar
de geluiden. Wat moest ik doen? Ik was het liefst het ka­
mertje uit gevlucht, maar ik kon Louis niet in de steek la­
ten. Dus wachtte ik en wachtte ik in die onmogelijke hou­
ding totdat mijn benen begonnen te slapen. Zou ik door
het raampje durven te kijken? Maar als ze me snapten,
eindigde ik misschien ook op een brancard.
Getik van hakken! Er kwam nog iemand de kamer in! Ik
kromp weer in elkaar en hield mijn hand tegen mijn mond
om mijn hijgen te smoren.
De deur ging weer open.
'Oké, we kunnen beginnen, dokter Rogers is er,' hoorde ik
iemand zeggen.
Alweer dolcter Rogers ? Maar die was er toch al?
De moeder van Lara, natuurlijk! Zij was ook arts. Ik dacht
aan het artikel uit het tijdschrift: wetenschappers Rogers verdwenen
naJalen experiment ... Misschien hadden ze het toch
nog niet opgegeven en waren de boys hun nieuwe proefkonijnen!