Untitled

len. Louis houdt op zjjn mobieltje de tijd in de gaten. Die
lijkt van stroop. We moeten tot tegen twaalven wachten,
het tijdstip waarop de nachtwacht zijn koffie haalt. Ik heb
al honderd dingen bedacht die mis kunnen gaan en ben
een zenuwinzinking nabij.
'Ga alsjeblieft schrijven of zo,' zei Louis. 'Ik word gek van
dat heen en weer geloop.'
Dus doe ik maar verslag van de afgelopen dag:
'Wat hebben jullie toch?' vroeg Coach Two tijdens de fit­
nesstraining aan ons. Hij ging op een roeiapparaat zitten
en pakte de riemen vast.
'Bemoei je met je eigen zaken,' mompelde Louis.
'Het zijn onze zaken,' zei Four, die de laatste tijd dikke
maatjes met Two en Three is. 'Het is belangrijk dat we alles
met de groep delen.'
'Groep, groep,' zei Five op een treiterig toontje. 'Verzin
eens een ander stopwoordje.'
De witpak keek hem met een gefronst voorhoofd aan.
Five bevroor even. 'Sorry, lui. Dat was buitengewoon on­
aardig van me.'
Ik dacht aan dat ene zinnetje in het Digital Boy-dossier:
reageert goed op sturing.
Zou dokter Rogers de jongens soms onder hypnose bren­
gen? Eén blik van die witpakken en ze zjjn weer in trance.
'Het is tijd,' zegt Louis.
Mijn schedel is ineens te klein voor mijn hersens. De vol­
gende keer dat ik weer schrijf, ben ik vrij!