Untitled

Ik kon alleen nog in stukjes denken: brancard ... zieken­
boeg!
Louis kwam blijkbaar tot dezelfde conclusie en sprong
plotseling achteruit. Hij knalde met zijn hoofd tegen mijn
kin. Zwarte sterretjes voor mijn ogen. Ik beet op mijn lip om
het niet uit te schreeuwen. Louis duwde de deur verder
dicht en keek wanhopig om zich heen. Ik volgde zijn blik
naar het bureau. Vanwege het grote ladeblok paste er
hooguit een van ons onder.
'Vlug.' Louis gaf me een zetje, zodat ik op de grond be­
landde. Op handen en voeten kroop ik onder het bureau,
terwijl mijn adem als een stormwind bulderde.
Louis rende naar de deur van de ziekenboeg, hield het
pasje tegen de muur en verdween in de donkere opening.
Een klikje. De deur was weer dicht. Ik stelde me voor dat
hij zich onder een van de bedden verstopte.
'Waar blijft dokter Rogers?' hoorde ik iemand op de gang
vragen.
Rogers! Daarom stond Lara's fo to op dat bureau; haar
vader had hem daar neergezet. Dat Artsen Zonder Grenzen-gedoe
was allemaal onzin! Hij zat helemaal niet in
Afrika maar werkte in het grijze gebouw.
Ik maakte me zo klein mogelijk. Rustig ademen! De zweet­
druppels jeukten op mijn voorhoofd maar ik durfde ze niet
weg te vegen. Ik durfde mijn wimpers al amper te bewegen.
Voetstappen.
'Eindelijk, daar bent u,' zei dezelfde stem van daarnet.