Untitled

stond. Ik ging op de wc-bril staan en duwde de haak op
de allerhoogste stand. Eigenlijk wist ik het al; alleen een
slangenmens zou door deze kleine opening kunnen ont­
snappen. Wanhopig wrong ik mijn hoofd in zo'n positie
dat ik naar buiten kon kijken. Geschilderde parkeervak­
ken. Pal onder het raam stond een kleine vrachtwagen
met blauwe tonnen geparkeerd. Een man met cowboy­
laarzen - zijn lange, vettige haar bijeengebonden tot een
staart - kwam fluitend aanlopen.
'Ik incasseer de stick en breng hem naar de afgesproken
plek,' zei de Mustang-man. 'Tot zo.'
Opgehangen. Er was geen tijd meer.
Het enige wat ik nog kon bedenken, was zwaaien en om
hulp roepen. Ik stak mijn arm door het raampje en ...
Wacht eens!
'Doe open en geef me de stick. '
Ik keek door het raam naar de verdwijnende achterlich­
ten van de vrachtwagen. Ze zouden nu toch langzamer­
hand door moeten krijgen dat ...
Ja! Aan de andere kant van de deur ging een telefoon over.
In gedachten zong ik de ringtone mee. Strawberry Fields
Forever- mijn moeder is fan van de Beatles, daarom kende
ik het nummer. Alleen al het feit dat ik me dat herinner­
de, zorgde ervoor dat ik me sterker voelde.
'Geen signaal meer?' De man zweeg even. 'Maar er zit
hier wel degelijk iemand op de wc.' Stilte. 'Jaja. ' Voetstap­
pen. Het geluid van een deur die een stukje werd open­
geduwd. 'Weet je het zeker? De piek-up staat er nog.' Stil-