Untitled

een flinke barst te veroorzaken. Het leek net een litteken,
precies op oorhoogte van de jongen tegenover me. Een
spiegel met voorspellende gaven.
Voor de tweede maal sloeg ik tegen het glas. Mijn spie·
gelbeeld brak en de wastafel lag vol scherven. Ik zocht de
grootste, trok een meter papieren handdoekjes uit de
automaat en nam alles mee naar de afsluitbare wc. Hier
stonk het nog erger, ook al stond er boven mijn hoofd
een raampje open. En ik vond het er heet, maar dat kon
ook van de zenuwen komen. Ik trok de sweater uit en
hing hem aan de haak op de deur. Niet opgeven. Denk
aan Louis.
Ik deed de bril omlaag en ging zitten. De spiegelscherf
zette ik op de closetrolhouder. Eerst gleed hij telkens
weg, maar toen ik de scherpste punt in de smalle ruimte
tussen de houder en de muur prikte, bleef hij staan -licht
achterovergeleund met zijn rug tegen de muur. Een per·
fecte positie; ik kon blijven zitten en toch mijn gezicht
zien.
Mijn rugzak gebruikte ik als tafele voor de EHBo·doos
en de handdoekjes. Een flesje jodium. Verbandgaas en
watten. Leukoplast. Een schaare. Ik legde de spullen in
het opengeslagen deksel. En dan het allerbelangrijkste
- ik ritste het voorvak van mijn tas open - Bobbies stan·
leymes. Het lag zwaar en koud in mijn hand en ik was in·
eens helemaal niet koelbloedig meer, alleen maar doods·
bang. Het plan dat in Bobbies schuur in mijn hoofd was
gestuiterd, leek me inderdaad waanzinnig. En dan niet in
de betekenis van buitensporig of mateloos - zoals bij
227