Untitled

zijn. Je gedraagt je uitstekend en bent bij dezen officieel
geslaagd voor de buitenproef.'
Ja, hoor, dadelijk kreeg ik nog een diploma.
Ik keek naar het meisje achter de bar en de mannen aan
het tafeltje naast ons.
'Help mei' schreeuwden mijn hersens. 'De witpakken zijn
gevaarlijkl Ze hebben een microchip in mijn hoofd gestopt,
zodat ze mijn gedrag kunnen sturenl'
Ik klemde mijn lippen op elkaar. Het had geen zin. AI na
een paar woorden zouden de witpakken de alarmknop in­
dru kken om me te laten stoppen. En zelfs als ik uit mocht
praten: wie zou mijn verhaal geloven?
Ik hoorde de witpakken al zeggen: 'Hij zit in een psychia­
trische inrichting. We dachten dat hij wel toe was aan ver­
lof maar ... ' En dan zouden ze een rondje naast hun slaap
draaien. 'Waanideeën.'
Nee, dikke kans dat niemand een vinger zou uitsteken als
ik werd weggevoerd . Ze zouden hoogstens bang voor me
zijn.
Louis en ik hebben de opname van de buitenproef hele­
maal beluisterd . Zoals ik al verwachtte stond er niets ge­
heimzinnigs op, niets waar ik niet zelf bij was geweest,
niets wat ik me niet meer kon herinneren.
'Zie je nou wel ,' zei Louis.
Ik rammelde hem door elkaar. 'Niet net als de rest worden!
Hoe langer die chip in je kop zit, hoe raarder je gaat doen.
We moeten elkaar scherp houden.'
'Oké, oké.'