Untitled

'Niet álle kluisjes,' zei ik om mezelf moed in te praten.
'Alleen die met het cijfer eenendertig.'
'En misschien begin je je zoektocht straks wel ergens in
Denver of Boston,' hield Louis vol. 'Weetjjj veel.'
Ik zuchtte. 'Niet als we mijn ontsnapping goed voorbe­
reiden. Dat sleutele is een aanknopingspunt. En zo ga ik
nog veel meer voorwerpen meenemen die me straks hel­
pen om het notebook en de stick terug te vinden.' Ik viste
het papier van de Pizza Hut uit het hoopje op ons bed.
'Jouw bestellijst is aanwijzing nummer twee. Het adres
dat erop staat is in Flatstaff, dus is het ook logisch dat ik
daar als eerste ga zoeken en niet in Denver. ' Ik legde hem
bij het sleutele naast me en pakte de fo to die ik uit het
lijse in de vergaderruimte had gesnaaid. 'Aanwijzing
drie: het grote, grijze gebouw. Dus ik weet jou en de an­
dere boys altijd te vinden.'
Louis keek al wat minder somber. 'Vergeet het geld niet.'
Hij mikte het rolletje bankbiljetten bij de rest. 'Geen aan­
wijzing maar wel verrekte handig.'
'Eens even kijken, wat hebben we nog meer?' riep ik.
Hij schoot in de lach. 'Je lijkt wel een quizmaster. U hebt
gewonnen .. . '
' ... een haarspeld.' Ik stak hem in Louis' kroeshaar. 'Niet
echt nuttig voor iemand zonder inbrekerscapaciteiten. '
Ik pakte het deurpasje. 'Alleen geschikt voor intern ge­
bruik. Weg ermee.'
Louis ving het op. 'De memorecorder. Onze trouwe ge­
heugensteun!'
'Inderdaad!' riep ik uitgelaten. 'Ik kan een boodschap
243