Untitled

'Een lichte hersenschudding,' zeiden de witpakken. 'Mor­
gen voelt hij zich vast wel weer beter.'
Na het ontbijt hadden Coach Two en ik samen corvee.
Zodra de surveillerende witpak de volle vuilniszak naar
de gang bracht, greep ik mijn kans en begon over de
exorcistact.
Two keek me aan alsof hij water zag branden.
'Nadat je was gevallen: zei ik.
'Gevallen?'
'Ja, ze hebben je naar de ziekenboeg gebracht.'
Doodse stilte.
'Het spijt me, maar daar kan ik me niks meer van herin­
neren.' Hij was duidelijk in de war, want hij probeerde een
bord op een kopje te stapelen.
Toen kwam de witpak weer terug en kon ik niet verder
vragen.
Louis denkt dat het door die hersenschudding komt
dat Two ineens zo vergeetachtig is. Ik geloof er niets
van. Ik geloof zelfs niet dat hij een hersenschud­
ding hééft. Anders ben je niet de snelste van de storm­
baan.
De dagen verlopen allemaal hetzelfde. Ik raak het gevoel
voor tijd kwijt en meestal ben ik zo uitgeput van het volle
programma dat ik te moe ben om te denken. Dat is waar­
schijnlijk precies hun bedoeling. Ik moet schrijven!
Schrijven, zodat mijn hersens niet helemaal in pap ver-
IlO