Untitled

Louis schoof het alarmkoord tot aan mijn handen. Toen
ondersteunde hij de kin van de nachtwacht, zodat ik de
klus kon afmaken. Ik hing het alarmkoord om mijn hals en
samen lieten we het hoofd van de nachtwacht voorzichtig
weer op de tafel zakken.
Missie geslaagd!
We holden uitgelaten de trap af. In één streep liepen we
naar de deur bij de ingang, of in dit geval: onze uitgang. Ik
haalde het pasje uit mijn zak en wilde het al tegen de muur
houden, maar toen ...
Mijn hart schoot bijna door mijn schedeldak heen. Achter
de glazen deur bewoog iets! Een grote, zwarte schim met
brede schouders en hij kuchte.
Nog een nachtwacht! Gelukkig stond hij met zijn rug naar
ons toe. Ik liet me op mijn knieën vallen en trok Louis mee
omlaag. De trainingen op de stormbaan kwamen goed van
pas; we moesten een heel eind tijgeren voordat we de
hoek van de gang om waren. Toen pas waagden we het
om weer te gaan staan.
Louis vloekte zachtjes. 'Wat nu?'
'Misschien is er ergens een nooduitgang,' fluisterde ik, ter­
wijl ik mezelf wel voor mijn kop kon slaan. Ik bedoel: we
hadden natuurlijk al tijdens de voorbereidingen onze vlucht­
wegen moeten controleren.
We dwaalden door het gebouw en voelden aan elke on­
bekende deur. Het pasje opende tientallen sloten, maar
niet eentje gaf ons toegang tot de buitenlucht.
Louis werd met de minuut kleiner en wanhopiger. 'Straks
is het te laat, dan brengen ze me naar de ziekenboeg