Untitled

Noem dat maar helpen. Ik had tegen haar geschreeuwd
en haar hardhandig vastgepakt. En nóg bleef ze belachelijk
aardig. Ik schaamde me kapot.
'0, nou, graag dan,' mompelde ik. 'En je laptop?'
'Geef straks maar terug.'
'Oké.' Ik draaide met mijn hak op de vloer. 'Eet Jones ook
weer mee?'
'Nee, hoezo?'
'Gewoon.' Tijdens het eten zou ik vragen of ze me naar
het grijze gebouw wilde brengen. Ik had nog een dik uur
om een sluitende smoes te bedenken.
We aten weer in de tuin. Bobbie en Lara babbelden over
een recept voor bosbessencake. Ik wachtte op een kans
om het gesprek de juiste richting in te sturen. Halverwege
het hoofdgerecht kreeg ik die eindelijk.
'Bevalt het hier een beee?' vroeg Bobbie. 'In Branding is
niet veel te beleven voor iemand van jouw leeftijd.'
'Ja, hoor.' Ik prikte in mijn aardappelsalade. 'Misschien
blijf ik nog wel een poosje.'
'En je ouders dan?' Lara zwaaide met haar vork. 'Die ging
je toch opzoeken?'
'Zodra ik ze gevonden heb, ja.' Ik had mijn tekst voor de
spiegel geoefend, net zo lang tot ik nergens meer haperde
en het ook nog overtuigend klonk. 'Een tijdje geleden
kwam ik erachter dat ik geadopteerd ben. Ik wil weten
waar ik vandaan kom, je weet wel, waarom ik ben wie
ik ben en zo. Dus besloot ik deze vakantie mijn échte
ouders op te gaan sporen.'
55