Untitled

nek stond te hijgen, kon ik het wel vergeten. Hij volgde
me tot in de wc-ruimte. Ik liet vandaag de urinoirs links
liggen en nam de normale wc.
'Wacht. ' De witpak controleerde de ruimte op ontsnap­
pingsmogelijkheden.
Die bleken nihil, er was niet eens een raampje.
Hij knikte. 'Oké.'
Ik ging in mijn eene naar binnen. De enig mogelijke
verstopplek was de spoelbak, maar dan had ik een plastic
zak nodig. En tape om de zaak waterdicht te maken. Een
verzopen notebook met uitgelopen inkt was onleesbaar.
En dan had ik het nog niet eens over de verprutste usb­
sticks. Nee, die hele wc was een idee van niks. Bovendien
zat dat nummer eenendertig als een spijker in mijn hoofd
en overschaduwde alle andere mogelijkheden. Het was té
volmaakt. De eigenaar bleef een maand weg, wat mij vol­
doende tijd en kansen gaf om het notebook terug te vin­
den voordat hij weer in zijn kluisj e moest zijn. Mocht het
me om de een of andere reden toch niet lukken, dan had
ik altijd nog de zekerheid dat die man de spullen zou vin­
den als hij uit Italië terugkwam. En misschien nog wel
het mooist van alles: als de witpakken mijn geheugen
zouden wissen, had ik toch nóg een aanknopingspunt.
Het sleuteltje! Klein en fij n en veel gemakkelijker te ver­
bergen dan een notebook. Viel het in verkeerde handen,
dan zouden de witpakken eerst nog maar uit moeten zien
te vinden welk slot erbij hoorde.
'Waar blijf je?' vroeg de witpak. 'We zijn al drie minuten
aan de beurt. '