Untitled

ivier. De hele dag hebben duikers tevergeefs gezocht.
Voor zijn leven wordt gevreesd.
Leugenaars! Mijn moeder en Kathy dachten dat ik zo goed
als zeker dood was! Ik voelde al het bloed uit mijn gezicht
trekken.
'Is er iets?' De mannelijke witpak zette de cappuccino voor
me neer.
Niks laten merken! dacht ik. Niemand mag erachter
komen dat ik nog altijd weet dat ik in werkelijkheid Sam
Waters heet. Ze zullen meteen gaan uitzoeken hoe dat
kan. Me ondervragen met het alarmkoord in de hand.
Eén druk op de knop is genoeg om me te dwingen alles
te verraden. Mijn notebook, de stick, de nachtelijke om­
zwervingen in het gebouw en mijn voornemen om te ont­
snappen.
'Nee, hoor. Ik heb gewoon dorst.' Ik pakte de beker met
twee handen vast, zodat ik minder erg zou trillen.
De mannelijke witpak vouwde de krant dicht en mikte hem
op de stoel naast hem.
De vrouw stopte haar telefoon weg. 'Zullen we weer gaan
bowlen?' vroeg ze. 'Dat vond je de vorige keer toch zo
leuk?'
0, wat had ik een hekel aan haar. Aan heel de Cooperation
met hun smerige spelletjes trouwens. Ze probeerden Sam
Waters te vermoorden. Eerst in mijn hoofd en daarna in de
echte wereld.
'Mij best.' Er zat een rare ruis in mijn stem.
'Vooruit, ontspan.' De mannelijke witpak sloeg me ineens
joviaal op mijn schouder. 'Je hoeft nergens bang voor te
r80