Untitled

'Waar zie je me voor aan?' zei ik feller dan ik bedoelde.
'Geine.' Ze ging over het openstaande portier hangen.
'Wil je een eindje rijden?'
Het was een automaat, dat maakte het gemakkelijker. En
ik kreeg ineens een fantastisch idee: als ik de pick-up kon
besturen, zou ik hem misschien af en toe mogen lenen.
Dan was ik in staat om in mijn eene terug naar het mysterieuze
gebouw te gaan, die openbare telefoon in Flatstaff
te zoeken en alle kluisjes uit te proberen. Een auto
betekende vrij en onafhankelijk zijn. Als ik kon rijden
werd de wereld ineens een stuk kleiner.
'Meen je dat echt?' Mijn stem leek net een stuiterballee.
'Waarom niet? Er zijn geen tegenliggers en de weg is
breed genoeg.' Ze liep al om de auto heen, ging op de
bijrijdersplaats zitten en sloeg het portier dicht. 'Je moet
wel een heel grote sukkel zijn om hier een ongeluk te
krijgen.'
Ik startte en klemde mijn handen om het stuur. Mijn lijf
was gespannen. Dit voelde anders dan tijgeren ofmeteen
computer werken. Ik wist bijna zeker dat ik dit nog nooit
had gedaan.
'Naar D duwen,' hielp Lara.
D van drive, natuurlijk. Ik drukte een pedaal in. Het gaspedaal
dus, want we gingen vooruit! Ik slingerde een
beee.
'Niet naar de motorkap kijken,' zei Lara. 'Maar ver voor je
uit.'
Ik tuurde naar de strepen in de verte. Toen ging het beter.
Ik gaf nog wat gas bij. We gleden over de weg en het was