Untitled

Rogers zich heeft herenigd en nu ergens ondergedoken
zit. '
Ik vloekte, wat me een afkeurende blik van mijn moeder
opleverde.
'Maar Tones hebben we wel.' Bollands stem was een en al
verontschuldiging. 'En alle andere leden van Coopera­
tionX, dankzij de usb-stick. Het is afgelopen met hun
praktijken. Nu de microchips verwij derd zijn, hebben
alle boys hun geheugen terug. Getuigenissen genoeg om
het hele zooe voor altijd achter de tralies te zetten.'
'En Boy One?' vroeg ik. 'Hebben jullie die nog opgespoord?'
'Het onderzoek is nog niet afgerond,' antwoordde Bol­
land. 'Maar het lijkt erop dat hij tijdens een opdracht is
omgekomen. '
Toen vloekte mijn moeder zelf ook.
Een paar dagen later stopte ik mijn pyjama, tandenbor­
stel en tandpasta in mijn tas. Lara's laptop, het mobieIe
van Louis en de fo to van het grijze gebouw waren door
Bolland in beslag genomen. De bestellijst van de Pizza
Hut had ik stiekem achtergehouden. Hij herinnerde me
aan Louis, die inmiddels naar een pleeggezin in Florida
was vertrokken - en misschien zou ik de serveerster in de
rode sloof nog eens gaan bedanken. Zonder haar had ik
Lara misschien toch in vertrouwen genomen en dan had
het allemaal heel anders af kunnen lopen.
'Heb je alles?' vroeg mijn moeder.
Ik knikte en hing de tas om mijn schouder. 'Tot ziens, al­
lemaal.'