Untitled

Zachte onherkenbare geluiden. Een autoportier gaat open
en weer dicht.
Voetstappen.
L: Straks weet ik het misschien niet meer, maar dit is dui­
delijk een opdracht. Ik moet een pakketje in een huis weg­
leggen en . .. 0, dat staat er natuurlijk al op. Het is een stille
straat. Niemand merkt dat ik de tuin in loop. Ik ben nu bij
de zijkant van het huis. De witpakken hebben me een touw
met een haak eraan meegegeven, een schroevendraaier,
een zaklamp en een glassnijder. En dat 0 zo belangrijke
pakketje. Ik wil weten wat erin zit.
Geluid van scheurend papier.
L: Het ziet eruit als waspoeder, maar waarschijnlijk is het
cocaïne of zoiets. Waarom zou ik het anders in dat huis
moeten leggen? Hoe weet ik trouwens dat dit cocaïne is?
Licht gehijg.
L: Ik sta nu bij het balkon. Ik ga de haak omhooggooien tot
hij achter de balustrade blijft haken.
Tok.
L: Hè, mis. Tweede poging.
Tok. Tok. Tok. To k rrr.
L: Gelukt! Ik moet oppassen dat de recorder niet loslaat tij­
dens het klimmen. Hé, Sam, straks hebben we bewijzen,
man.
Zachte, bonkende geluiden.
L: Ik ben nu bijna boven. Optrekken. Shit, mijn been ... Ja,
nu sta ik op het balkon. Het is stil hier. De sukkels hebben
de sleutel aan de binnenkant in het slot laten zitten. Wel
een dure alarminstallatie aanschaffen ...
186