Untitled

Ik dacht dat het wel een poosje zou duren, maar vandaag
ging ik alweer met verlof. Dit keer kon Louis de memo­
recorder gelukkig wel op tijd in mijn zak laten glijden.
De witpakken namen me eerst mee naar Dishes, een
eettentje met Argentijnse biefstukken als specialiteit. De
bestelling, het oppervlakkige gesprek tijdens het eten ...
Ik kan me alles nog woord voor woord herinneren, en
ook dat we daarna weer in de bus gingen zitten en weg­
reden.
Maar vanaf dat moment was de opname voor mij net zo
nieuw en verrassend als voor iemand die het niet zelf had
meegemaakt.
Vanaf hier dus:
Wpv: Stop maar. Het signaal is hier sterk genoeg.
Ik: Welk signaal?
De motor slaat af.
Wpv: Oké, we gaan achter in het busje zitten.
Ik (bang): Hoezo?
Geluid van een autoportier dat opengaat.
Wpv: Schiet eens op, je lijkt wel een wassen beeld.
Ik: Wat gaan we dan doen?
Wpv: Ik niks, jij.
Portier slaat dicht. Voetstappen. Portier schu ift open.
Ik: Wat is dit? AI die apparatuur en beeldschermen! Zijn
jullie van de geheime dienst of zo? Ik heb wel eens zo'n
spionnenbusje in een film gezien. Staan ze voor een huis
geparkeerd om de boel te observeren. Stiekem filmen, af­
luisteren ...
Wpv zucht: Je vervalt in herhalingen.
195