Untitled

der dan een eie bakken, daarom kom ik meestal hier
dineren als mijn echtgenote van huis is. '
'0.' Ik durfde niet verder te informeren. Een gesprek is
geven en nemen en straks zou hij ook dingen over mij
willen weten.
'Tadááá.' Lara plaatste een glazen schaal met salade op
tafel. Onder haar arm klemde ze een wijnfles, die ze ver­
volgens aan Tones overhandigde.
Met een kennersblik bekeek hij het etiket. 'Lijkt me prima.'
Ze goochelde een kurkentrekker uit haar broekzak. 'Wat
wil jij drinken?' vroeg ze aan mij.
'Water is oké.' Ik tilde de karaf van het kleed en schonk
mezelfin.
Plop, deed de kurk. Lara vulde het glas van Tones en zette
de fles in de koeler. Toen schoof ze op de stoel naast me
en goot water in haar eigen glas.
Ik had natuurlijk moeten vragen of ze ook wat wilde.
'Sorry.'
'Maak je niet druk, jij bent de gast. ' Ze wisselde een blik
met Tones. Nogal samenzweerderig, vond ik. Maar waar­
schijnlijk was dat allemaal verbeelding. Van geheugen­
verlies werd je nogal achterdochtig, zoveel had ik al wel
geleerd.
Bobbie kwam met een dampende schaal naar buiten. Ik
herkende de geur al voordat ik de spareribs zag. Dat was
vast een goed teken!
We aten gepofte aardappelen met Thousand Islands-saus
en salade, kloven het vlees van de botten, wasten onze
33