Untitled

'Ik laat mijn levenswerk niet naar de knoppen gaan,' zei
de vader van Lara verbeten. Hij keek naar het tafele met
martelwerktuigen. 'Er is nog een mogelijkheid. We heb
ben het nog nooit eerder gedaan, maar we zouden Seven
kunnen opereren en de chip verwijderen. Wellicht her
stellen zijn geheugenfuncties zich.'
'Puur giswerk.' Mevrouw Rogers raapte de rugzak op.
'Opereren is geen optie. We weten nog veel te weinig van
de mogelijke effecten. Seven kan net zo goed zwaar her
senletsel oplopen of zelfs sterven. Dan vinden we de stick
nooit meer. ' Ze maakte de tas open en bekeek de inhoud.
'Ik heb een beter idee. Die vreemde spullen ... Het kun
nen geheugensteunes zijn. Stel je voor dat Seven van te
voren heeft ingecalculeerd dat we zijn herinneringen
zouden wissen. Dat hij voorbereidingen heeft getroffen
zodat hij de stick kan terugvinden, zelfs als hij hem ver­
geten is.'
Van ]ones mocht ik best doodgaan, maar pas ná het vin
den van de stick, dus werd ik door twee mannelijke wit
pakken naar een busje gebracht. Ze dumpten me samen
met mijn rugzak achterin en deden het portier op slot.
Zelf gingen ze voorin zitten. De motor sloeg aan.
We reden over een hobbelige weg. Achter de ramen was
het aardedonker. Het vage schijnsel van de koplampen
was het enige houvast in de verder peilloze nacht.
Mijn hoofd zat vol vragen. Wie was ik? Waar kwam ik
vandaan en waar brachten ze me naartoe? Wie weet wat
ze met me van plan waren. De onzekerheid was verlam