Untitled

uit te halen. De rugzak hing aan een haak bij het huis­
werklokaal. En wat achteraf nog het ergste is: ik heb er­
náást gestaan toen ik mijn eigen rugzak moest halen (en
inpakken: pyjama, schoon ondergoed, tandenborstel - de
witpakken vertelden dat ik ergens anders zou overnach­
ten), maar helaas wist ik op dat moment nog niets van
Louis' blunder. Suf!
Twee dagen verlof en ik heb niets maar dan ook niets met
de recorder op kunnen nemen! Ik durf te zweren dat ik een
opdracht moest uitvoeren. De witpakken reden me naar
zee, maar voor mijn gevoel ben ik hooguit een paar uur­
tjes op het strand geweest.
'Die nieuwe schijnt net zo handig met explosieven te zijn
als One,' hoorde ik een witpak tegen zijn collega zeggen.
Waarom is One nooit naar de instelling teruggebracht? De
witpakken hoeven alleen het signaal van de microchip te
volgen om te weten waar hij is.
Ik krijg ineens een verschrikkelijke gedachte. Misschien
kunnen ze hem niet meer terugbrengen. Moest hij tijdens
een van zijn opdrachten een bom laten ontploffen en is er
iets faliekant misgegaan.
Mijn keel leek van schuurpapier. Was het wel een bedrijfsongeval?
Jones leek me tot alles in staat. Ik wist ineens
zeker dat hij nooit van plan was geweest om me naar
het grijze gebouw terug te brengen. Nu hij de stick in
handen had, kon hij me net zo goed ver ...
Niet aan denken! Lezen!
194