Untitled

en .. .' Zijn stem zat vol tranen. 'Ik wil niet net als de rest in
een robot veranderen.'
Ik aaide hem over zijn rug om hem te troosten, maar hij
reageerde alsof mijn hand een gloeiende pook was.
'Jij hebt makkelijk praten,' snauwde hij. 'Bij jou stond er
geen datum en ik, ik .. .' Hij huilde.
Het was afschuwelijk om die stoere Louis in een hoopje el­
lende te zien veranderen. 'Niet opgeven,' zei ik. 'Misschien .. .'
Maar ik wist geen misschien. Ik stond daar maar te staan
met mijn mond vol tanden.
Louis snoot zijn neus in zijn mouw en wreef over zijn ogen.
'Rugzak.'
Ik kreeg een angstig voorgevoel. 'Hoezo?'
Hij trok hem al van mijn schouders, ritste hem open en
haalde er de fles met salpeterzuur uit. 'Als je er een hek
mee plat krijgt, werkt het ook wel op nachtwachten.'
Het was alsof een onzichtbare hand mijn maag samen­
kneep. 'Doe nou niet. Die bewaker heeft vast een alarm­
koord .'
'Het is mijn enige kans.' Louis liet mijn rugzak vallen en
zag me niet meer staan. Hij liep met de fles naar de uit­
gang en draaide intussen de dop los.
'Kom terug!' riep ik zo hard als ik durfde.
Ik had net zo goed tegen een muur kunnen praten. Louis
was ineens doof.
Ik pakte de rugzak en ging Louis aarzelend achterna, de
gang door, de hoek om. Daar was de uitgang. Heel even
was ik opgelucht: hij kón niet bij de nachtwacht komen,
want ik had het deurpasje.