Untitled

hoe belachelijk het klonk. Ze zou denken dat ik niet goed
snik was. Of nog erger: dat ik haar wilde versieren.
'Nee,' antwoordde ze ongemakkelijk. 'Maar ik werk hier
pas een paar weken. '
'Oké, bedankt.' Ik was misselijk van teleurstelling.
Het meisje maakte dat ze wegkwam.
'Wat was dat nou?' vroeg Lara. 'Je weet toch zelf wel of je
hier vaker bent geweest?'
Het bleek allemaal veel lastiger dan ik had ingeschat. Nu
moest ik de rest van het personeel ondervragen en ze
zouden allemaal denken dat ik krankjorum was. Het idee
was zo weinig aanlokkelijk dat ik besloot om het nog
even uit te stellen.
'Of vond je haar leuk?' Lara grinnikte. 'Normaal vraag je
dan of je háár hier niet al vaker hebt gezien.'
'Echt niet!' Ik moest haar afleiden. 'Hou je van raadseltjes?'
'Hoezo?'
'Je belt naar een openbare telefoon en dan hoor je iemand
"Nee, nee, niet zevenendertig maar achtendertig"
zeggen.'
'Waarom zou ik naar een openbare telefoon bellen?'
'Daar gaat het niet om,' zei ik vlug. 'Het gaat erom waar
die telefoon stáát.'
'In een kledingwinkel of schoenenwinkel.'
Had ik ook al bedacht. 'Daar hebben ze geen openbare
telefoons. '
'In een shoppin.g mali wel.' Lara zoog op haar lip. 'Of in
een café. Zijn ze soms bingo aan het doen? Of roulette!'
Ik schudde mijn hoofd. 'Het wordt nog moeilijker.'