Untitled

anderen. Ik zou er alles voor overhebben om weer thuis
te zijn.
Vandaag moesten we via een touw naar het plafond klim­
men. Zodra Four zijn voeten van de vloer tilde, kwam hij
geen centimeter meer omhoog.
De witpak lachte honend. 'Vooruit, dikzak.'
'Ik wil niet dat je me dikzak noemt,' zei Four.
'Kom op, dikzak!' riep de witpak. 'Stel je niet aan! Je lijkt
wel een mietj e.'
Zo ging het een hele tijd door.
Two en Three stonden erbij als gehoorzame soldaten. Five
grinnikte alsof hij het allemaal wel grappig vond. Ik keek
zenuwachtig naar Louis.
'Hou nou maar op,' zei hij zachtjes.
'Hé, Six!' snauwde de witpak. 'Had je wat?'
Louis boog zijn hoofd.
De witpak richtte zijn gifpijlen weer op Four. 'Klimmen, dik­
zak. We hebben niet de hele dag de tijd.'
Niemand durfde nog iets te zeggen. We lieten het allemaal
gebeuren. Omdat we bang waren zelf het mikpunt te wor­
den? Of omdat we ergens diep vanbinnen ook wel iets van
minachting voor die slappe Four voelden? Stel dat het
Louis was geweest die daar zo vernederd werd - had ik
het dan voor hem opgenomen? Ik weet het niet. Ik weet
alleen dat ik wilde dat het stopte, zodat ik me niet meer
hoefde te schamen omdat ik niets deed.
Four huilde bijna van vernedering en vermoeidheid. 'Ik kan
echt niet meer.'
III