Untitled

tionX, natuurlijk. Zij konden op een schermpje zien waar
ik was. Misschien wisten ze zelfs dat ik iedereen in het
grijze gebouw wilde waarschuwen. Ik had het mobieltje
van Jones in de wc verzopen zodat hij niemand meer kon
inseinen, maar het kon best zijn dat die witpakken via de
microchip mijn gedachten konden lezen. Ze konden ze
immers ook sturen.
Dus moest ik aan iets anders denken! Aan iets anders dan
ik van plan was!
Dat viel niet mee. Het was net zoiets als jeuk in je oor
hebben en er dan niet aan mogen krabben.
Ik dacht aan Louis. Aan Boy One met zijn rode haar en
zijn flaporen. Aan Steve, die ook door Lara was belazerd.
Aan het bericht in de krant over het survivalkamp waarbij
ik zogenaamd zeer waarschijnlijk was omgekomen. Aan
de witpakken met hun stomme alarmkoorden en ... Een
benzinepomp!
Ik stuurde abrupt naar rechts . De chauffeur van de Mus­
tang remde, maar hij was niet snel genoeg. Zijn wagen
schoof nog even door en stopte toen naast de betonnen
veiligheidsrand die het tankstation van de straat scheidde
en zo hoog was dat zelfs een monstertruck er zijn wielen
behoorlijk op zou stukbijten. Voor een Mustang met een
kitscherige spoiler was het een onneembare vesting. Een
stukje terugrijden om het terrein op te draaien ging ook
niet meer; een vrachtwagen met een chromen uitlaatpijp
versperde achter hem de weg. De vrachtwagenchauffeur
claxonneerde luid en net zo lang tot de bestuurder van de
Mustang besloot om dan toch maar gas te geven. Voorlo-
225