Untitled

We reden met het busje naar een stille straat in een bui­
tenwijk. Het was het spionnenbusje met het computerlab
achterin. Daar kreeg ik mijn nieuwe opdracht te horen:
inbreken op de privécomputer van de president. Ze wil­
den de mail die hij ontvangen had controleren.
'Dat kun je niet maken,' zei ik. 'De president is niet zo­
maar iemand.'
'Precies.' De vrouwelijke witpak keek haar mannelijke
collega even aan. 'We moeten toch weten of onze grote
leider niet chantabel is.'
'Of wordt. ' De mannelijke witpak grinnikte.
Ik vermoedde dat ze van plan waren zelf iets in de mail te
veranderen. Iets waarmee CooperationX de president zou
kunnen afpersen.
'Alleen maar lezen?' vroeg ik. 'Of moeten de berichten
ook nog bewerkt kunnen worden?'
'Je leert snel.' De vrouw hield het alarmkoord klaar. 'Doe
dat laatste maar. '
Ik dacht aan de namenlijst die Louis en ik naar de stick
hadden gekopieerd. De vice-president had er ook bij ge­
staan. Wilden de witpakken de huidige president soms
tot aftreden dwingen zodat de vice-president zijn functie
over kon nemen? Ik voelde het bloed uit mijn hersens
trekken. Dan kreeg de Cooperation nog meer macht!
Straks zouden ze over heel Amerika regeren. De hele
wereld.
Zo ver kwam het die avond gelukkig nog lang niet - crac­
ken is een stuk lastiger dan het in films lijkt, zeker bij
zwaar beveiligde programma's zoals dat van de presi-
237