Untitled

zijn wassende pooes tot hij te erg begon te kriebelen en
ik hem wegblies.
De tij d kroop. Vier minuten.
Ik keek naar de toren. Er stond een enorme zendmast bovenop.
Zou die voor die gevaarlijke straling zorgen? Zo
heel gevaarlijk kon het ook weer niet zijn, want de bewaker
droeg geen beschermend pak maar een legeruniform.
Ik wachtte en wachtte. Zeven minuten.
Was het gebouw soms een geheime legerpost en gebruikten
ze de mast om berichten van de vijand te onderscheppen?
Tien minuten ...
Net toen ik dacht dat de bewaker en zijn hond niet meer
terug zouden komen - koffiepauze? - draaiden ze weer
de hoek om.
Ik had dus tien minuten om naar het hek te rennen, te kijken
of er ergens een gat zat, en weer terug te lopen. Was
dat wel lang genoeg? Als de bewaker me betrapte, zou hij
met scherp kunnen schieten. Ik durfde het risico niet te
nemen. In dit land mocht je je privéterrein desnoods met
geweld tegen indringers beschermen en de borden waren
overduidelijk geweest. Ik legde mijn kloppende hoofd op
mijn armen en kraakte mijn hersens. Er zat niets anders
op dan hier nog een keer terug te komen. Met een verrekijker,
een tang om het gaas door te knippen en een plan
om de hond en de bewaker af te leiden. Ik probeerde er
nog maar niet aan te denken hoe onmogelijk het klonk.