Untitled

Mooi zo! Nu moest ik hem alleen nog vastbinden voordat
hij weer bij bewustzijn kwam. Alleen, waarmee? Ik ver­
vloekte mezelf omdat ik me niet beter had voorbereid. Ik
had een touw moeten klaarleggen, handboeien of tape.
Mijn blouse was het enige wat ik zo snel kon bedenken.
Die hing aan het haakje naast de deur. Ik begon bij de
scheur op de rug die ik met garen had hersteld. Daar was
de stofhet dunst en hoefde ik minder kracht te zetten.
Krrrr. De stof spleet uiteen.
Ik rukte en scheurde tot ik een handvol stevige slierten
had. Toen knielde ik naast Jones en knoopte met een aan­
tal repen stof zijn enkels aan elkaar vast. Zo, die ging
voorlopig nergens meer heen. Nu zijn polsen nog. Ik
keek naar het bleke gezicht, de wallen onder de gesloten
ogen. Eigenlijk was hij wel heel erg wit en stil.
De angst sloot zich als een strakke band om mijn maag.
Had ik hem soms te hard geslagen? Als ik hem maar niet
had vermoord! Ik legde mijn hand in zijn hals, op de
plaats waar ik de slagader vermoedde. Geen hartslag!
Mijn eigen hart stopte ook even met slaan. Maar toen ik
mijn wijsvinger een paar keer heen en weer schoof, voel­
de ik een piepklein klopje. Godzijdank, Jones leefde
nog!
Opgelucht wikkelde ik een stofreep om zijn polsen. Zo
strak mogelijk aantrekken - een dubbele knoop erop.
Klaar.
Wacht, het alarmkoord nog. Ik zou het voor eens en voor
altijd onschadelijk maken! In het riool, daar hoorde het
thuis. Ik griste het van de vloer, liep naar de badkamer en