Untitled

'Ik begrijp dat je achterdochtig bent. ' Zijn stem werd
zachter. 'Logisch, na alles wat je hebt meegemaakt. '
Wat wist hij van me? En hoe?
'Wacht maar even.' Hij verdween naar de gang.
Dadelijk kwam hij terug met een paar witpakken. Ik
moest de verpleging alarmeren. En waar was mijn moe­
der? Ik kreeg ineens geen adem meer.
'Gaat het?' vroeg de man in het bed tegenover me be­
zorgd. 'Of zal ik een zuster roepen?'
Ik hapte naar lucht als een vis op het droge.
'Ze komt zo,' riep mijn overbuurman.
Maar het was mijn moeder die met een kop koffie bin­
nenkwam. Ze knalde de beker op de vensterbank. 'Lie­
verd, wat is er?'
Een verpleegster met grote oorbellen liet me in een zakje
blazen. 'Wat is er aan de hand? Je hyperventileert hele­
maal.'
Mijn ademhaling werd rustiger. 'Die man, Bolland.'
'Je kunt hem vertrouwen, hoor, ' klonk een vrolijke stem.
Louis! Hij zat in een rolstoel, die door Bolland werd ge­
duwd, en hij had net zo'n mummieoor als ik.
'Hebben ze ... ?' Ik wees naar het verband.
Hij knikte. 'De chip is weg en mijn geheugen terug. To en
de chirurgen hoorden dat het jou gelukt was om dat ding
er in je eene uit te halen, durfden ze het ook wel aan.'
Alle patiënten keken naar ons.
Bolland kuchte. 'Zullen we het gesprek in het kamere
voortzetten? Je moeder en Louis gaan ook mee.'
280