Untitled

vlakte rondzwerven. Ze verdienden het niet om voorge­
logen te worden.
Ik kuchte. 'Er is iets wat ik jullie ... '
Op dat moment gleed de colbert van lones van de stoel.
lones boog zich opzij, reikte naar het jaspand dat het
dichtstbij lag en takelde het kledingstuk ondersteboven
weer op. Er schoot iets uit de binnenzak, het roetsjte over
het gras en botste tegen mijn schoenen.
Ik graaide in het donker om het op te rapen. Mijn hand
herkende het voorwerp niet meteen, maar toen ik weer
omhoogkroop en in het licht van de kaarsen kwam ...
De haartjes in mijn nek gingen rechtovereind staan.
Het was een politiepenning!
'Bedankt. ' lones stopte hem terug in zijn jasje.
'Wat wilde je nou zeggen?' vroeg Lara.
BEL IN GEEN GEVAL DE POLITIE.
'Vergeten.' Ik had ineens geen trek meer en duwde het
bord van me af.
'Er is iets wat ik ju1lie ... ' hielp Lara.
Hoe redde ik me hier nou weer uit?
'Slecht geheugen?' lones keek me spottend aan. 'En dat
op jouw leeftijd. '
Ik wist niet ofhet door zijn opmerking of zijn blik kwam,
maar ik was ineens weer scherp. '0, ja. Ik wilde jullie om
een naald en een klosje garen vragen. Er zit een scheur in
mijn blouse.'
'Haal ik zo wel.' Lara schoofhaar stoel achteruit en stond
op. 'Iemand nog trek in een toetje?'
'Graag,' antwoordde lones.
35