Untitled

'Nee, nee. Ik moet hem verloren hebben, oL.' Ze zocht
nu koortsachtig als een schatgraver, met steeds roder
wordende wangen.
'Er zij n nog meer klanten, mevrouw. Heeft uw zoon niet
toevallig geld bij zich?'
Goed zo. Nu hoefde ik hem alleen nog in te koppen.
'Ik haal pa's portemonnee wel even,' zei ik en ik ging er­
vandoor.
'Maar ... '
Ik stak mijn hand op. 'Zo terug.'
Het kostte heel veel moeite om in een normaal tempo het
café uit te lopen. Mijn benen wilden rennen. Bij de deur
keek ik nog even om. Zelfs hiervandaan kon ik de twijfel
op het gezicht van de paardenstaart zien. Ik bofte met de
barman. Hij stond met over elkaar geslagen armen bij
zijn drankjes te wachten, zo demonstratief dat de paar­
denstaart niet achter me aan durfde te gaan. Ik zwaaide
nog een keer om haar gerust te stellen en verdween rich­
ting bowlingbanen. Een schijnbeweging. Zodra ze me
niet meer kon zien sloop ik langs de plantenbakken naar
de ontvangstruimte.
Het meisje was bezig met een paar klanten. Ik opende
vliegensvlug het kluisje. Een paar bowlingschoenen,
meer zat er niet in. Ik haalde ze eruit en zette het note­
book rechtop tegen de achterwand. Schoenen er weer
in. De lege stick ertussen. Ik deed het kluisje dicht en
stopte het sleuteltje terug in mijn zak. Zeven seconden,
hooguit.
Nu het voicemailbericht nog. Tussen de kluisjes en de