Untitled

Ik werd van ijs. Zelfs het bloed in mijn aderen bevroor. Ik
voelde niets meer, alleen maar kilte.
'Lieverd .'
'Ga nu maar weg,' hoorde ik mezelf zeggen.
'Maar ... '
Ik heb haar niet meer vastgehouden of aangekeken. En
daar heb ik nu nog steeds spijt van.
Ik heb er ook nog steeds spijt van dat ik niet uit de auto
van Jones ben gevlucht. Dat ik het niet eens heb overwo­
gen. To en hij me hierheen bracht, had ik als een stuntman
uit de wagen moeten springen. Of, iets slimmer: wachten
op het rode stoplicht en zodra de auto stopte het portier
opengooien en maken dat ik wegkwam. Maar op dat mo­
ment was ik nog steeds een ijsberg en niet in staat me te
bewegen, al zou de Titanic tegen me aan varen.
Mijn ogen registreerden zonder emotie wat er door de
voorruit op me afkwam: centrum, buitenwijk, een richtings­
bord met Branding erop, een lange asfaltweg tussen gele
grasvlakten. Daarna sloegen we rechts af en werd de weg
onverhard en ten slotte zag ik in de verte een groot grijs
gebouw liggen. Er stond een angstaanjagend hoog hek
omheen met daarbovenop een gemene rol prikkeldraad,
maar het waren vooral de borden waardoor ik ineens geen
ijsberg meer was maar het zweet me uitbrak.
Het grote, grijze gebouw! En dan te bedenken dat ik er uit
mijzelf weer naartoe was gegaan. Stel je voor dat ze me
gesnapt hadden!
91