Het Leven van Jezus door E. G. White

Toen Jezus ging zitten om te rusten bij de Jakobsbron, was Hij uit Judea gekomen, waar Zijn
dienstwerk weinig vrucht gedragen had. Hij was verworpen door de priesters en de rabbi’s, en
zelfs de mensen die beleden Zijn discipelen te zijn, slaagden er niet in, Zijn goddelijk karakter te
onderkennen. Hij was flauw van de honger en vermoeid; toch liet Hij de gelegenheid niet
voorbijgaan om te spreken met één vrouw, hoewel ze een onbekende was, een vreemde voor Israël,
en in openbare zonde leefde.
De Heiland wachtte niet, tot zich menigen zouden verzamelen. Dikwijls begon Hij te onderwijzen
terwijl er nog slechts weinigen om Hem heen zaten, maar één voor één bleven de voorbijgangers
stilstaan om naar Hem te luisteren, totdat een grote schare met eerbied luisterde naar de woorden
van God, die door deze van de hemel gezonden Leraar gesproken werden. Hij die voor Christus
werkt, mag niet het gevoel hebben, dat hij niet met dezelfde ernst kan spreken tot weinig
toehoorders als tot een groot gezelschap. Misschien is er slechts één mens om naar de boodschap
te luisteren; maar wie kan zeggen, hoe ver de invloed daarvan zal reiken? Zelfs in de ogen van de
discipelen scheen het iets onbelangrijks dat de Heiland Zijn tijd besteedde aan een Samaritaanse
vrouw. Maar Hij sprak met haar ernstiger en welsprekender dan met koningen, raadslieden of
hogepriesters. De lessen die Hij die vrouw gaf, zijn herhaald in de meest afgelegen oorden der
aarde.
Zodra ze de Heiland gevonden had, bracht de Samaritaanse vrouw anderen tot Hem. Ze bewees
daarmee, dat ze een doeltreffender zendelinge was dan Zijn eigen discipelen. De discipelen zagen
in Samaria niets dat erop wees, dat het een bemoedigend arbeidsterrein was. Hun gedachten waren
gericht op een groot werk dat in de toekomst gedaan zou worden. Ze zagen niet, dat direct rondom
hen een oogst gereed was om binnengehaald te worden. Maar door de vrouw die zij minachtten,
werd een stad vol mensen tot de Heiland gebracht om naar Hem te horen. Zij bracht het licht
terstond naar haar landgenoten.
Deze vrouw stelt het werk van een praktisch geloof in Christus voor. Iedere ware discipel wordt
in het koninkrijk Gods geboren als een zendeling. Hij die van het levende water drinkt, wordt een
fontein des levens. De ontvanger wordt een gever. De genade van Christus in de ziel is als een
bron in de woestijn, die opwelt om allen te verfrissen, en hen die op het punt staan om te komen,
begerig maakt te drinken van het water des levens.
112