Het Leven van Jezus door E. G. White

Judas bezat van nature een sterke liefde voor geld; maar hij was niet altijd verdorven genoeg
geweest om een dergelijke daad te verrichten. Hij had de boze geest der hebzucht gekoesterd,
totdat deze een overheersende drijfveer in zijn leven werd. De liefde voor de mammon
overvleugelde zijn liefde voor Christus. Door slaaf te worden van één ondeugd, gaf hij zichzelf
aan Satan, om tot elke mogelijke zonde te worden gedreven.
Judas had zich bij de discipelen aangesloten, toen grote scharen Christus volgden. Het onderricht
van de Heiland bewoog hun harten telkens wanneer zij gespannen luisterden naar Zijn woorden,
die Hij sprak in de synagoge, aan de oever van de zee en op de berg. Judas zag hoe lammen, zieken
en blinden in groten getale uit de steden en dorpen naar Jezus kwamen. Hij zag hoe stervenden aan
Zijn voeten werden gelegd. Hij was getuige van Je machtige werken van de Heiland, wanneer Hij
de zieken genas, duivelen uitwierp en doden opwekte. Hij voelde in zijn eigen wezen de bewijzen
van de macht van Christus. Hij erkende, dat de leer van Christus machtiger was dan alles wat hij
ooit had gehoord. Hij had de Grote Leraar lief, en verlangde met Hem te zijn. Hij voelde een
verlangen dat zijn karakter en leven zouden worden veranderd, en hij hoopte dat hij dit zou ervaren
door zich met Jezus te verbinden. De Heiland wees Judas niet af. Hij gaf hem een plaats onder de
twaalven. Hij vertrouwde hem het werk van een evangelist toe. Hij schonk hem de kracht om
zieken te genezen en duivelen uit te werpen. Maar Judas kwam niet zover, dat hij zichzelf
volkomen aan Christus overgaf. Hij gaf zijn wereldse eerzucht en zijn liefde voor geld niet op.
Terwijl hij de positie van een dienaar van Christus aanvaardde, liet hij zich niet door God vormen.
Hij meende, dat hij zijn eigen oordeel en inzichten zou kunnen behouden, en hij kweekte een
gezindheid van kritiek leveren en beschuldigen.
Judas stond in hoog aanzien bij de discipelen en hij had op hen een grote invloed. Hijzelf had een
hoge dunk van zijn eigen bekwaamheden, en zag op zijn broeders neer als mensen die ver beneden
hem stonden in oordeel en bekwaamheid. Zij zagen hun gunstige gelegenheden niet, dacht hij, en
maakten geen gebruik van de omstandigheden. Met zulke kortzichtige mannen als leiders zou de
gemeente nooit tot bloei komen. Petrus was driftig; hij was gewoon te handelen zonder na te
denken. Johannes, die alle waarheden uit de mond van Christus als schatten koesterde, werd door
Judas beschouwd als een stumperige financier. Mattheüs, wiens opleiding hem had geleerd precies
te zijn in alle dingen, nam het erg nauw met de eerlijkheid, en hij was steeds bezig de woorden van
Christus te overdenken en werd hierdoor zó in beslag genomen, dat, naar Judas meende, men hem
niet kon toevertrouwen op handige, vooruitziende wijze zaken te doen. Op deze wijze vormde
Judas zich een oordeel over alle discipelen, en vleide zichzelf met de gedachte, dat de gemeente
dikwijls verward en beschaamd zou staan, indien hij niet zo uitstekend de zaken zou regelen. Judas
beschouwde zichzelf als een bekwaam man, die niet kon worden overtroffen. In zijn eigen mening
deed hij de zaak eer aan, en als zodanig gedroeg hij zich ook steeds.
Judas was blind voor zijn eigen zwakke karakter, en Christus stelde hem op een plaats waar hij de
gelegenheid zou hebben om dit in te zien en zich te verbeteren. Als penningmeester der discipelen
was hij aangewezen om in de behoeften van het kleine gezelschap te voorzien en de noden van de
armen te verlichten. Toen Jezus in de paschazaal tot hem zei: “Wat gij doen wilt, doe het met
spoed”, meenden de discipelen dat Jezus hem verzocht had voor het feest te kopen wat nodig was,
of om iets aan de armen te geven. Door het dienen van anderen had Judas een onbaatzuchtige geest
462