Het Leven van Jezus door E. G. White

Valse getuigen waren omgekocht om Jezus te beschuldigen van aanstichting tot oproer en van
poging tot het oprichten van een aparte regering. Maar hun getuigenis bleek vaag te zijn en zij
spraken elkaar tegen. Wanneer zij werden ondervraagd, logenstraften zij hun eigen verklaringen.
In het begin van Zijn dienstwerk had Christus gezegd: “Breekt deze tempel af en binnen drie dagen
zal Ik hem doen herrijzen”. In de symbolische taal der profetie voorzegde Hij zo Zijn eigen dood
en opstanding. “Hij sprak van de tempel Zijns lichaams”. Deze woorden hadden de Joden in
letterlijke betekenis opgevat, alsof zij betrekking hadden op de tempel in Jeruzalem. Behalve deze
woorden, konden de priesters in alles wat Christus had gezegd, niets tegen Hem vinden. Door deze
woorden verkeerd voor te stellen, hoopten zij iets te bereiken. De Romeinen hadden zich
beziggehouden met het herbouwen en verfraaien van de tempel, en zij waren daar bijzonder trots
op; indien men hiervoor op enigerlei wijze minachting aan de dag zou leggen, zou dit zeker hun
verontwaardiging opwekken. Hier konden Romeinen en Joden, Farizeeën en Sadduceeën het eens
worden; immers zij allen hadden een grote verering voor de tempel. Aangaande dit punt vond men
twee getuigen wier verklaring niet zo tegenstrijdig was als dat van de anderen. Eén van hen die
was omgekocht om Jezus te beschuldigen, verklaarde: “Deze heeft gezegd: Ik kan de tempel Gods
afbreken en binnen drie dagen opbouwen”. Op deze wijze werden de woorden van Christus
verdraaid. Indien zij waren overgebracht precies zoals Hij ze had gesproken, dan zouden ze zelfs
bij het Sanhedrin niet tot Zijn veroordeling hebben geleid. Indien Jezus maar een mens was
geweest, zoals de Joden beweerden, dan zou Zijn verklaring alleen op een onredelijke, pochende
geest hebben gewezen, maar men zou er geen godslastering van hebben kunnen maken. Zelfs zoals
het door de valse getuigen verkeerd werd voorgesteld, bevatten Zijn woorden niets dat door de
Romeinen zou worden beschouwd als een misdaad waarop de doodstraf stond.
Geduldig luisterde Jezus naar de tegenstrijdige getuigenissen. Hij uitte geen woord tot verdediging
van Zichzelf. Ten slotte waren Zijn aanklagers verward, verbijsterd en razend. Zij kwamen niets
verder met het verhoor. Het leek alsof hun plannen zouden falen. Kajafas was wanhopig. Er bleef
nog een laatste redmiddel: Christus moest gedwongen worden Zichzelf te veroordelen. De
hogepriester verrees van de rechterstoel, zijn gelaat vertrokken van hartstocht, terwijl zijn stem en
houding duidelijk erop wezen, dat hij, indien het in zijn macht was, de gevangene die voor hem
stond, zou neerslaan. “Geeft Gij geen antwoord?” riep hij uit, “wat getuigen dezen tegen U?”
Jezus bleef zwijgen. “Hij werd mishandeld, maar Hij liet Zich verdrukken en deed Zijn mond niet
open; als een lam dat ter slachting geleid wordt, en als een schaap dat stom is voor zijn scheerders,
zo deed Hij Zijn mond niet open”.
Eindelijk hief Kajafas zijn rechterhand op ten hemel en richtte zich tot Jezus in de vorm van een
plechtige eed: “Ik bezweer U bij de levende God, dat Gij ons zegt, of Gij zijt de Christus, de Zoon
van God”.
Op dit beroep kon Christus niet blijven zwijgen. Er was een tijd om te zwijgen en een tijd om te
spreken. Hij had niet gesproken, totdat men Hem rechtstreeks ondervroeg. Hij wist, dat, wanneer
Hij nu zou antwoorden, dit Zijn dood zou bevestigen. Maar het beroep werd gedaan door de hoogst
454