Het Leven van Jezus door E. G. White

ereiken, die waren ingesloten door hun vooroordeel en overlevering. Hij liet geen middel
onbeproefd waardoor ze bereikt zouden kunnen worden. Door de genezen melaatse tot de prieste rs
te zenden, gaf Hij hun een getuigenis dat erop berekend was, hun vooroordelen te ontwa-penen.
De Farizeeën beweerden, dat de leer van Christus in strijd was met de wet die God hun door Mozes
gegeven had; maar Zijn bevel aan de gereinigde melaatse, dat hij een offer moest brengen in
overeenstemming met de wet, bewees dat deze beschuldiging vals was. Het was voor allen die
gewillig waren een voldoende ‘getuigenis om overtuigd te worden.
De leiders in Jeruzalem hadden verspieders uitgezonden om een of ander voorwendsel te vinden
waaronder ze Christus ter dood zouden kunnen brengen. Hij beantwoordde dit door een bewijs te
geven van Zijn liefde voor het mensdom, Zijn eerbied voor de wet, en Zijn macht om te verlossen
van zonde en dood. Daarom getuigde Hij van hen: “Zij laden kwaad op Mij in plaats van goed, en
haat tot loon voor Mijn liefde”. Hij Die op de berg het voorschrift gaf: “Hebt uw vijanden lief”,
gaf Zelf het voorbeeld in dit beginsel, en Hij vergold “geen kwaad met kwaad of laster met laster”,
maar zegende integendeel.
Dezelfde priesters die de melaatse veroordeeld hadden tot afzondering en verbanning, bevestigden
nu zijn genezing. Deze uitspraak, die in het openbaar werd aangekondigd en geregistreerd, was
een blijvend getuigenis voor Christus. En toen de genezen man opnieuw werd opgenomen in de
verga-dering van Israël, met de verzekering van de priesters zelf, dat er geen spoor van de ziekte
meer aan hem was, was hij zelf een levend getuigenis voor zijn Weldoener. Vol vreugde bracht hij
zijn offer en maakte de naam van Jezus groot. De priesters werden overtuigd van de goddelijke
kracht van de Heiland. Hun werd de gelegenheid geschonken, de waarheid te weten en gebruik te
maken van het licht. Als het verworpen werd, zou het verdwijnen om nooit terug te keren. Door
velen werd het licht verworpen; toch werd het niet tevergeefs gegeven. Vele harten die bewogen
werden, lieten dat een tijdlang niet merken. Gedurende het leven van de Heiland scheen Zijn
zending slechts weinig de wederliefde van de priesters en leraars op te roepen, maar na Zijn
hemelvaart “gaf een talrijke schare van de priesters gehoor aan het geloof”.
Het werk dat Christus deed door de melaatse te reinigen van zijn verschrikkelijke ziekte, is een
illustratie van Zijn werk om de ziel te reinigen van de zonde. De man die tot Jezus kwam, was “vol
melaatsheid”. Het dodelijk vergif ervan had het gehele lichaam doortrokken. De discipelen
trachtten hun Meester ervan te weerhouden hem aan te raken, want hij die een melaatse aanraakte,
werd zelf onrein. Maar door Zijn hand op de melaatse te leggen werd Jezus niet bezoedeld. Zijn
aanraking deelde levengevende kracht mee. De melaatsheid werd weggenomen. Zo is het met de
melaatsheid der zonde, diepgeworteld, dodelijk, en onmogelijk om gereinigd te worden door
menselijke kracht. “Het gehele hoofd is ziek, het gehele hart vol krankheid; van de voetzool af tot
de schedel is er niets gaaf; wonden, striemen en verse kwetsuren”. Maar Jezus, Die gekomen is
om in de menselijke natuur te leven, wordt daardoor niet besmet. Zijn aanwezigheid heeft een
genezende kracht voor de zondaar. Een ieder die Hem zal te voet vallen, terwijl hij in het geloof
zegt: “Here, indien Gij wilt, kunt Gij mij reinigen”, zal het antwoord horen: “Ik wil, word rein”.
159