Het Leven van Jezus door E. G. White

Sectie 4 —Verwerping en kruisiging van de Messias
Hoofdstuk 60—De wet van het nieuwe koninkrijk
De tijd van het Pascha naderde, en weer begaf Jezus Zich op weg naar Jeruzalem. In Zijn hart was
de vrede van volmaakte eenheid met de wil van de Vader, en vol geestkracht spoedde Hij Zich
naar de plaats van offerande. Maar gevoelens van geheimzinnigheid, twijfel en vrees maakten zich
meester van de discipelen. De Heiland “ging vóór hen uit, en zij waren zeer verbaasd, en zij die
volgden, waren bevreesd”.
Weer riep Christus de twaalven tot Zich, en met een grotere duidelijkheid dan ooit tevoren
openbaarde Hij hun het verraad en het lijden welke Hem wachtten. “Zie”, zei Hij, “wij gaan op
naar Jeruzalem, en al wat door de profeten geschreven is, zal aan de Zoon des mensen volbracht
worden. Want Hij zal overgeleverd worden aan de heidenen en bespot en gesmaad en bespuwd
worden, en zij zullen Hem geselen en doden, en ten derden dage zal Hij opstaan. En zij begrepen
niets van deze dingen, en dit woord bleef hun duister, en zij wisten niet, waarvan gesproken werd”.
Hadden ze niet kort tevoren overal verkondigd: “Het koninkrijk der hemelen is nabij?” Had
Christus niet Zelf beloofd, dat velen met Abraham, Izaäk en Jakob zouden aanzitten in het
koninkrijk Gods? Had Hij niet beloofd dat allen die iets om Zijnentwil verlaten hadden, een
honderdvoudige vergoeding zouden ontvangen in dit leven, en een deel in Zijn koninkrijk? En had
Hij niet aan de twaalven de bijzondere belofte gegeven van hoge ereplaats en in Zijn koninkrijk
op tronen zitten en de twaalf stammen Israëls oordelen? Zelfs nu had Hij gezegd dat alles wat in
de profeten over Hem geschreven was, vervuld zou worden. En hadden niet de profeten de
heerlijkheid van het rijk van de Messias voorzegd? In het licht van deze gedachten schenen Zijn
woorden betreffende verraad, vervolging en dood, vaag en schaduwachtig. Welke moeilijkheden
ook tussenbeide mochten komen, zij geloofden, dat het koninkrijk spoedig opgericht zou worden.
Johannes, de zoon van Zebedeüs, was één van de eerste twee discipelen die Jezus waren gevolgd.
Hij en zijn broer Jacobus behoorden tot de eerste groep mensen die alles verlaten hadden om Hem
te dienen. Met blijdschap hadden zij hun huis en vrienden achtergelaten om bij Hem te kunnen
zijn; zij hadden met Hem gewandeld en met Hem gesproken; zij waren bij Hem geweest in de
huiselijke beslotenheid en tijdens de openbare bijeenkomsten. Hij had hun angsten tot zwijgen
gebracht, hen uit gevaren verlost, hun lijden verlicht, hen getroost in hun verdriet, en met geduld
en liefderijkheid had Hij hun onderricht gegeven, tot hun harten verbonden schenen te zijn met het
Zijne, en in het vuur van hun liefde verlangden zij het dichtst bij Hem te zijn in Zijn koninkrijk.
Bij iedere mogelijke gelegenheid nam Johannes zijn plaats in naast de Heiland, en Jacobus wenste
geëerd te worden met een nauwe relatie met Hem.
Hun moeder was een volgelinge van Christus, en had Hem openlijk met haar bezittingen gediend.
Met de liefde en eerzucht van een moeder voor haar zoons begeerde zij voor hen de meest eervolle
plaats in het nieuwe koninkrijk. Zij moedigde hen daarom aan, een verzoek hiertoe in te dienen.
347