Het Leven van Jezus door E. G. White

onheiligheid. Liefde voor zijn Meester, schaamte over zijn geloof, dankbaarheid voor de
minzaamheid van Christus, en boven alles het gevoel van onreinheid in de tegenwoordigheid van
oneindige reinheid, overstelpten hem. Terwjl zijn metgezellen de inhoud van de netten in
veiligheid brachten, viel Petrus de Heiland te voet, terwijl hij uitriep: “Ga uit van mij, want ik ben
een zondig mens, Here”.
Het was dezelfde tegenwoordigheid van goddelijke heiligheid die de profeet Daniël als een dode
had doen neervallen voor de engel Gods. Hij zei: “Alle kleur week van mijn gelaat en ik had geen
kracht meer over”. En toen Jesaja de heerlijkheid des Heren aanschouwde, riep hij uit: “Wee mij,
ik ga ten onder, want ik ben een man, onrein van lippen, en woon te midden van een volk dat
onrein van lippen is, — en mijn ogen hebben de Koning, de Here der heerscharen, gezien”. De
mens, met zijn zwakheden en zonde, werd gesteld tegenover de volmaaktheid van de goddelijkheid,
en hij gevoelde zich volkomen gebrekkig en onheilig. Zo is het met allen aan wie het vergund werd
een blik te werpen op Gods grootheid en majesteit.
Petrus riep uit: “Ga uit van mij, want ik ben een zondig mens”. Toch klemde hij zich vast aan de
voeten van Jezus, daar hij voelde, dat hij niet van Hem gescheiden kon worden. De Heiland
antwoordde: “Wees niet bevreesd, van nu aan zult gij mensen vangen”. Het was nadat Jesaja de
heiligheid van God en zijn eigen onwaardigheid aanschouwd had, dat de goddelijke boodschap
aan hem werd toevertrouwd. En nadat Petrus tot zelfverloochening en afhankelijkheid van de
goddelijke kracht gebracht was, ontving hij de roeping voor zijn werk voor Christus.
Tot die tijd had nog geen van de discipelen zich ten volle als medewerker met Jezus verbonden.
Zij waren getuige geweest van vele van Zijn wonderen en ze hadden geluisterd naar Zijn leer, maar
ze hadden hun vroegere bezigheden nog niet geheel verlaten. De gevangenneming van Johanne s
de Doper was voor hen allen een bittere teleurstelling geweest. Indien dit. het resultaat was van
het werk van Johannes, konden ze weinig hoop hebben voor hun Meester, met al de godsdienstige
leiders tegen Hem verenigd. Onder deze omstandigheden was het voor hen een opluchting om
voor enige tijd terug te keren tot hun vissersbedrijf. Maar nu nodigt Jezus hen uit, hun vroeger
leven te verlaten en hun belangen te verenigen met de Zijne. Petrus had deze uitnodiging aanvaard.
Toen ze de kust bereikten, zei Jezus tot de drie andere discipelen: “Komt achter Mij, en Ik zal u
vissers van mensen maken”. Onmiddellijk verlieten ze alles en volgden Hem.
Voordat Hij hun vroeg om hun netten en vissersboten te verlaten, had Jezus hun de verzekering
gegeven, dat God in hun behoeften zou voorzien. Het gebruik van de boot van Petrus voor het
evangeliewerk was rijkelijk beloond. Hij Die “rijk” is ” voor allen die Hem aanroepen”, heeft
gezegd: “Geeft en u zal gegeven worden: een goede, gedrukte, geschudde, overlopende maat”.
Met deze maat had Hij de dienst van Zijn discipelen beloond. En iedere offerande die in Zijn dienst
gebracht wordt, zal vergoed worden naar “de overweldigende rijkdom Zijner genade”.
Gedurende die droeve nacht op het meer, toen ze gescheiden waren van Christus, werden de
discipelen sterk terneergedrukt door ongeloof en waren vermoeid door de vruchteloze arbeid. Maar
Zijn tegenwoordigheid deed hun geloof opleven en bracht hun vreugde en succes. Zo is het ook
146