Het Leven van Jezus door E. G. White

Hoofdstuk 30—Hij stelde er twaalf aan
“En Hij ging de berg op en riep tot Zich wie Hij Zelf wilde, en zij kwamen tot Hem. En Hij stelde
er twaalf aan, opdat zij met Hem zouden zijn en opdat Hij hen zou uitzenden om te prediken.”
Onder het beschuttende geboomte op de berghelling, op slechts kleine afstand van het Meer van
Galilea, werden de twaalf geroepen tot het apostelschap, en daar werd de Bergrede gehouden. De
velden en heuvels waren de geliefkoosde verblijfplaatsen van Jezus, en veel van zijn onderwijs
werd gegeven in de open lucht, meer dan in de tempel en de synagoge. Geen synagoge zou groot
genoeg geweest zijn voor de scharen die Hem volgden: maar niet alleen om die reden verkoos Hij
te leren in de velden en bossen. Jezus hield van het natuurschoon. Voor Hem was iedere rustige
plaats waar Hij Zich terugtrok een gewijde tempel.
Onder de bomen van Eden hadden de eerste bewoners der aarde hun heiligdom gekozen. Daar had
Christus gesproken met de vader van het mensdom. Toen zij uit het Paradijs waren verdreven,
aanbaden onze eerste voorouders nog steeds in de velden en de bossen, en daar kwam Christus hen
tegemoet met het evangelie van Zijn genade. Het was Christus Die met Abraham sprak onder de
terebinten van Mamre; Die met Isaäk sprak wanneer deze uitging om te bidden in de velden tegen
het vallen van de avond; Die met Jakob sprak op de heuvel bij Bethel; met Mozes in de bergen van
Midian; en met de jonge David, toen deze zijn kudde hoedde. Het was op aanwijzing van Christus
dat vijftien eeuwen lang het Joodse volk ieder jaar hun huizen voor een week hadden verlaten, en
gewoond hadden in hutten die waren gemaakt van groene takken “van sierlijke bomen..., takken
van palmen, en twijgen van loofbomen en van beekwilgen”.
Gedurende de opleiding van Zijn discipelen verkoos Jezus Zich terug te trekken uit het rumoer van
de stad naar de rust van de velden en de heuvels, aangezien dit meer in harmonie was met de lessen
van zelfverloochening die Hij hun wilde leren. En gedurende Zijn dienstwerk verzamelde Hij
graag de mensen om Zich heen onder de blauwe hemel, op een grasrijke helling van een heuvel,
of op het strand bij het meer. Hier kon Hij, omringd door de werken van Zijn eigen schepping, de
gedachten van Zijn toehoorders van het kunstmatige op het natuurlijke richten. In de groei en
ontwikkeling van de natuur werden de beginselen van Zijn koninkrijk geopenbaard. Wanneer de
mensen hun ogen zouden opheffen naar de heuvelen Gods, en de wonderwerken van Zijn handen
zouden aanschouwen, zouden ze kostelijke lessen van goddelijke waarheid kunnen leren. Datgene
wat Christus hun leerde, zou voor hen herhaald worden in de dingen der natuur. Zo is het met allen
die de natuur ingaan met Christus in hun hart. Ze zullen voelen dat ze omgeven worden door een
heilige invloed. De dingen der natuur brengen de gelijkenissen van onze Here onder de aandacht
en herhalen Zijn raadgevingen. Door gemeenschap met God in de natuur wordt de geest verheven
en vindt het hart rust.
De eerste stap voor de organisatie van de gemeente, die na het vertrek van Christus Hem op aarde
zou moeten vertegenwoordigen, moest nu gedaan worden. Er stond hun geen kostbaar heiligdom
ter beschikking, maar de Heiland leidde Zijn discipelen naar de afgezonderde plaats die Hij liefhad,
177