Het Leven van Jezus door E. G. White

krenkten Hem tot het uiterste, en Zijn ziel was vermoeid en vol smart. Zij beleden geloof in God
te hebben en meenden dat zij God verdedigden, terwijl God met hen was in het vlees en zij Hem
niet kenden.
Deze dingen maakten het pad dat Hij moest gaan, doornig. Christus werd zó gepijnigd door het
gebrek aan begrip in Zijn eigen huis, dat het een verlichting was voor Hem te gaan naar plaatsen
waar dit niet voorviel. Er was één huis dat Hij gaarne bezocht het huis van Lazarus, Maria en
Martha; want in een sfeer van geloof en liefde vond Zijn geest rust. Toch was er niemand op aarde
die Zijn goddelijke opdracht kon bevatten of de last kennen die Hij droeg ter wille van de mensen.
Dikwijls kon Hij slechts verlichting vinden door alleen te zijn en gemeenschap te zoeken met Zijn
hemelse Vader.
Zij, die geroepen zijn om te lijden ter wille van Christus, die wanbegrip en wantrouwen hebben
moeten verdragen, zelfs in hun eigen gezin, kunnen troost vinden in de gedachte dat Jezus
hetzelfde verdragen heeft. Hij wordt met ontferming bewogen over hen. Hij zegt hun,
gemeenschap met Hem te zoeken, en verlichting te vinden waar Hij dat vond, in gemeenschap met
de Vader.
Zij die Christus aanvaarden als hun persoonlijke Heiland, blijven niet als wezen achter om de
beproevingen van het leven alleen te dragen. Hij neemt hen aan als leden van het hemels gezin;
Hij zegt hun, Zijn Vader hun Vader te noemen. Zij zijn Zijn “kleinen”, kostbaar voor God, met
Hem verbonden door de meest tedere en blijvende banden. Hij heeft jegens hen een overvloeiende
tederheid, die datgene wat onze vader en moeder voor ons gevoelden in onze hulpeloosheid, zoveel
te boven gaat als het goddelijke het menselijke te boven gaat.
Aangaande de liefde van Christus jegens Zijn volk is er een prachtige illustratie gegeven in de
wetten die aan Israël gegeven waren. Wanneer een Jood door armoede gedwongen was geweest
afstand te doen van zijn vaderlijk erfdeel en zichzelf als slaaf te verkopen, was het de plicht van
zijn naaste bloedverwant om hem en zijn erfdeel vrij te kopen. Zie Lev. :, 47- ; Buth. :. Zo nam
Hij, Die ons het nauwst “verwant is” is, de taak op Zich, ons en ons erfdeel, verloren door zonde,
vrij te kopen. Om ons te verlossen, werd Hij onze bloedverwant. Nader dan vader, moeder, broer,
zuster, vriend of beminde, is ons de Here onze Heiland. “Vrees niet”, zegt Hij, “want Ik heb u
verlost, Ik heb u bij uw naam geroepen, gij zijt Mijn”. “Omdat gij kostbaar zijt in Mijn ogen en
hooggeschat en Ik u liefheb, geef ik mensen voor u in de plaats en natiën in ruil voor uw leven”.
Christus heeft de hemelse wezens, die Zijn troon omringen, lief; maar wat zal de grote liefde
verklaren, waarmee Hij ons heeft liefgehad? Wij kunnen het niet begrijpen, maar door onze eigen
ervaring kunnen we weten dat het waar is. En indien wij werkelijk met Hem verwant zijn, met
welk een tederheid moeten wij dan zien op hen die de broeders en zusters van onze Here zijn!
Moeten we niet snel inzien wat onze goddelijke verwantschap vereist? Moeten wij niet onze Vader
en onze verwanten eren, daar we zijn aangenomen in het gezin van God?
203