Het Leven van Jezus door E. G. White

vermoeden van, dat het de Majesteit des hemels, de Koning der heerlijkheid, was. De priester
vermoedde niet, dat deze baby Degene was van Wie Mozes had geschreven: “De Here God zal u
een profeet doen opstaan uit uw broeders, gelijk mij; naar deze zult gij horen in alles wat hij tot u
spreken zal.” Hij dacht niet, dat deze baby Degene was, Wiens heerlijkheid Mozes had willen zien.
Maar Iemand groter dan Mozes lag in de armen van de priester, en toen hij de naam van het Kind
inschreef, schreef hij de naam in van Hem Die de grondslag van het gehele Joodse stelsel was. Die
naam zou het doodvonnis van het volk Israël worden, want de offerdienst had bijna afgedaan, het
type had bijna zijn antitype bereikt, de schaduw raakte bijna de werkelijkheid. De Schechina had
het heiligdom verlaten, maar in het Kind van Bethlehem was de heerlijkheid gehuld waarvoor
engelen buigen. Deze onschuldige Baby was het beloofde Zaad, op Wie het eerste altaar in de
poort van Eden reeds had gewezen. Dit was Silo, de vredegever. Hij was het Die zich aan Mozes
had geopenbaard als de IK BEN. Hij was het Die in een wolkkolom en in een vuurkolom de gids
van Israël was geweest. Dit was Degene van Wie zieners reeds lang tevoren hadden gesproken.
Hij was de Wens van alle volken, de Wortel en het Geslacht van David, en de Blinkende
Morgenster. De naam van die hulpeloze kleine Baby, Die ingeschreven werd in de rol van Israël,
waardoor Hij tot onze broeder werd verklaard, was de hoop van het gevallen mensdom. Het Kind
voor Wie het losgeld betaald was, was Degene Die het losgeld voor de zonden van de gehele
wereld zou moeten betalen. Hij was de ware “grote priester over het huis Gods”, het hoofd van
“een priesterschap dat op geen ander kan overgaan”, de Middelaar “aan de rechterhand van de
Majesteit in de hoge”.
Geestelijke dingen worden op geestelijke wijze onderscheiden. In de tempel werd de Zoon van
God toegewijd aan het werk waarvoor Hij was gekomen. De priester beschouwde Hem zoals hij
ieder kind zou beschouwen. Maar hoewel hij niets ongewoons zag of voelde, werd Gods daad, het
geven van Zijn zoon aan de wereld, erkend. Deze gelegenheid ging niet voorbij zonder dat Christus
door iemand was herkend. “Er was een man in Jeruzalem wiens naam was Simeon, en deze man
was rechtvaardig en vroom, en hij verwachtte vertroosting van Israël, en de Heilige Geest was op
hem. En hem was door de Heilige Geest een godsspraak gegeven, dat hij de dood niet zou zien,
eer hij de Christus des Heren gezien had.”
Wanneer Simeon de tempel binnenkomt, ziet hij een gezin dat zijn eerstgeborene aan de Here
opdraagt. Hun uiterlijk spreekt van armoede, maar Simeon verstaat de waarschuwingen van de
Geest en is er diep van onder de indruk, dat de Baby Die aan de Here wordt voorgesteld, de
Vertroosting van Israël is, Degene Die hij verlangd had te zien. In de ogen van de verbaasde
priester schijnt Simeon als een in vervoering gebrachte man. Het kind is aan Maria teruggegeven,
en hij neemt het in zijn armen en stelt het aan de Here voor, terwijl een vreugde die hij tevoren
nooit had beleefd, zijn hart binnenstroomt. Terwijl hij het Kind, Dat de Heiland is, opheft naar de
hemel, zegt hij: “Nu laat Gij, Here, Uw dienstknecht gaan in vrede, naar Uw woord, want mijn
ogen hebben Uw heil gezien, dat Gij bereid hebt voor het aangezicht van alle volken: licht tot
openbaring voor de heidenen en heerlijkheid voor Uw volk Israël”.
De Geest der Profetie was op deze man Gods, en terwijl Jozef er Maria terzijde stonden en zich
verbaasden over zijn woorden, zegende hij hen en zei tot Maria: “Zie, Deze is gesteld tot een val
22