Het Leven van Jezus door E. G. White

de wet van het Pascha vervuld: “Men zal er niets van laten overblijven tot de volgende morgen, en
geen been eraan breken; geheel volgens de inzettingen van het Pascha zal men het vieren”.
De priesters en oversten waren zeer verbaasd, toen zij bemerkten dat Christus dood was. De dood
door het kruis was een langdurig proces; het was moeilijk vast te stellen, wanneer het leven was
geweken. Men had nog nooit gehoord, dat iemand binnen zes uur na zijn kruisiging was gestorven.
De priesters wilden zich ervan verzekeren dat Jezus dood was, en op hun voorstel stak een soldaat
een speer in de zijde van de Heiland. Uit de wond die op deze wijze werd veroorzaakt, vloeiden
twee overvloedige, duidelijk van elkaar te onderscheiden stromen, een van bloed, de ander van
water. Dit werd opgemerkt door allen die het zagen, en Johannes stelt dit verschijnsel zeer beslist
vast. Hij zegt: “Een van de soldaten stak met een speer in Zijn zijde en terstond kwam er bloed en
water uit. En die het gezien heeft, heeft ervan getuigd, en zijn getuigenis is waarachtig, en hij weet
dat hij de waarheid spreekt, opdat ook gij gelooft. Want dit is geschied opdat het Schriftwoord zou
vervuld worden: Geen been van Hem zal verbrijzeld worden. En weder zegt een ander
Schriftwoord: Zij zullen zien op Hem Die zij doorstoken hebben”.
Na de opstanding lieten priesters en oversten het verhaal de ronde doen, dat Christus niet was
gestorven aan het kruis, maar slechts bezwijmd was, en later weer tot leven kwam. Weer een ander
bericht vertelde, dat het geen echt lichaam van vlees en beenderen was, maar een schijnlichaam,
dat in het graf werd gelegd. De handelwijze van de Romeinse soldaten weerlegt deze leugens. Zij
braken Zijn benen niet, omdat Hij reeds was gestorven. Om de priesters tevreden te stellen,
doorstaken zij Zijn zijde. Indien het leven nog niet was uitgeblust, zou deze wond een
onmiddellijke dood hebben veroorzaakt.
Maar het was niet de steek van de speer, het was niet de pijn van het kruis die de dood van Jezus
veroorzaakten. Die kreet, met “luider stem” op het ogenblik van Zijn sterven geuit, de stroom van
bloed en water die uit Zijn zijde vloeide, verklaarden, dat Hij stierf aan een gebroken hart. Zijn
hart werd gebroken door geestelijke smart. Hij werd gedood door de zonden der wereld.
Met de dood van Christus was de hoop van de discipelen vervlogen. Zij keken naar Zijn gesloten
oogleden en gebogen hoofd, naar Zijn haar bedekt met bloed, naar Zijn doorboorde handen en
voeten, en hun leed was onbeschrijfelijk. Tot het laatste toe hadden zij niet geloofd, dat Hij zou
sterven; zij konden nauwelijks geloven, dat Hij werkelijk dood was. Door droefheid overmand,
dachten zij niet aan Zijn woorden die deze gebeurtenissen hadden voorzegd. Niets van wat Hij had
gezegd, kon hen nu vertroosten. Zij zagen alleen het kruis en zijn bloedend Offer. De toekomst
scheen duister van wanhoop. Hun geloof in Jezus had schipbreuk geleden; maar nooit hadden zij
hun Here zo liefgehad als op dat ogenblik. Nooit tevoren hadden zij zo gevoeld, wat Hij voor hen
betekende en hoe groot hun behoefte aan Zijn tegenwoordigheid was.
Zelfs in de dood was het lichaam van Christus zeer dierbaar voor Zijn discipelen. Zij verlangden
Hem een eervolle begrafenis te geven, maar wisten niet, hoe zij dit konden volbrengen. Verraad
tegen de Romeinse regering was de misdaad waarvoor Jezus was veroordeeld, en personen die om
deze overtreding ter dood werden gebracht, werden toevertrouwd aan een begraafplaats die
501