Het Leven van Jezus door E. G. White

het hart te binden. En geen enkele les van Christus werd vruchteloos gegeven. Iedere boodschap
van Zijn lippen bereikte een ziel als het woord van eeuwig leven.
Ieder ogenblik kwamen er meer mensen bij de menigte op het strand. Oude mannen, die op hun
stok leunden, geharde boeren van de heuvels, vissers die van hun werk op het meer terugkeerden,
kooplieden en rabbi’s, rijken en geleerden, ouden en jongen, brachten hun zieken en lijdenden mee
en verdrongen elkander om de woorden te horen van de goddelijke Leraar. Naar zulke tonelen
hadden de profeten uitgezien, en zij schreven: “Het land Zebulon en het land Naftali, aan de
zeeweg, over de Jordaan, Galilea der heidenen: Het volk dat in duisternis gezeten is, heeft een
groot licht gezien, en voor hen die gezeten zijn in het land en de schaduw des doods, is een licht
opgegaan”.
Behalve de menigte aan de oever van het Meer van Gennesareth had Jezus tijdens Zijn toespraak
bij het meer nog andere toehoorders in gedachten. Door de eeuwen heenziende, aanschouwde Hij
Zijn getrouwen in gevangenis en rechtszaal, in verzoeking en eenzaamheid en strijd. Ieder toneel
van vreugde en strijd en verwarring stond Hem voor ogen. Met de woorden die Hij sprak tot de
mensen die zich om Hem heen verzameld hadden, sprak Hij ook tot andere zielen dezelfde
woorden, die tot hen zouden komen als een boodschap van hoop in beproeving, van vertroosting
in smart, en van hemels licht in de duisternis. Door de Heilige Geest zou de stem die daar sprak
vanuit de vissersboot op het Meer van Galilea, gehoord worden om vrede te verkondigen aan de
harten van mensen tot het einde der tijden.
Nadat Hij zijn toespraak beëindigd had, wendde Jezus Zich tot Petrus en vroeg hem, af te steken
naar diep water en zijn netten uit te zetten voor een vangst. Maar Petrus was ontmoedigd. De
gehele nacht had hij niets gevangen. In de eenzame uren had hij gedacht aan het lot van Johannes
de Doper, die eenzaam wegkwijnde in de gevangenis. Hij had gedacht aan de vooruitzichten voor
Jezus en Zijn volgers, aan het geringe succes van het werk in Judea, en aan de kwaadwilligheid
van de priesters en rabbi’s. Zelfs zijn eigen arbeid mislukte hem nu, en terwijl hij keek naar de
lege netten, scheen de toekomst hem duister door zijn moedeloosheid. “Meester”, zei hij, “de
gehele nacht door hebben wij hard gewerkt en niets gevangen, maar op Uw woord zal ik de netten
uitzetten”.
De nacht was de enige tijd die gunstig was om met netten te vissen in het heldere water van het
meer. Nadat ze de gehele nacht zonder succes gewerkt hadden, scheen het hopeloos om het net
overdag uit te werpen; maar Jezus had het bevel gegeven, en liefde voor hun Meester bracht de
discipelen ertoe te gehoorzamen. Simon en zijn broer zetten samen het net uit. Toen ze probeerden
het op te halen, was het aantal vissen dat daarin was, zo groot, dat het begon te scheuren. Ze waren
genoodzaakt de hulp in te roepen van Jacobus en Johannes. Toen de vangst in veiligheid gebracht
was, waren beide boten zó vol geladen, dat er gevaar bestond dat ze zouden zinken.
Maar Petrus dacht niet meer aan boten of lading. Voor hem was dit wonder, mee; dan enig ander
waarvan hij getuige was geweest, een openbaring van goddelijke kracht. Hij zag in Jezus Degene
Die de gehele natuur beheerste. De aanwezigheid van goddelijkheid openbaarde zijn eigen
145