Het Leven van Jezus door E. G. White

Hoofdstuk 53—De laatste reis vanuit Galilea
Toen het einde van Zijn dienstwerk naderde, kwam er een verandering in Christus’ wijze van
optreden. Tot nu toe had Hij getracht drukte en openbaarheid te vermijden. Hij had het eerbetoon
van de mensen geweigerd en was snel van plaats tot plaats gegaan, wanneer de geestdrift van het
volk te Zijnen gunste zó oplaaide, dat ze niet meer te bedwingen scheen. Steeds weer had Hij bevel
gegeven, dat niemand mocht verklaren, dat Hij de Christus was.
Ten tijde van het Loofhuttenfeest was Zijn reis naar Jeruzalem snel en in het geheim verlopen.
Toen Zijn broeders bij Hem erop aandrongen, dat Hij Zich openlijk als de Messias zou
aankondigen, luidde Zijn antwoord: “Mijn tijd is nog niet gekomen”. Hij ging de weg naar
Jeruzalem onopgemerkt, en kwam onaangekondigd de stad binnen, zonder door de menigte geëerd
te worden. Maar dit was niet het geval bij Zijn laatste reis. Hij had Jeruzalem voor enige tijd
verlaten vanwege de kwaadwilligheid van de priesters en de rabbi’s. Maar nu ging Hij op weg om
terug te keren, reizend op de meest openlijke wijze, langs een omweg, en voorafgegaan door een
zodanige aankondiging van Zijn komst als Hij nooit tevoren had gedaan. Hij trok op naar het toneel
van Zijn grote offerande, en hierop moest de aandacht van het volk gericht worden.
“Gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, zó moet ook de Zoon des mensen verhoogd
worden”. Zoals de ogen van geheel Israël gericht waren geweest op de opgerichte slang, het
symbool dat voor hun genezing was aangewezen, zo moesten de ogen van allen worden getrokken
tot Christus, het offer dat redding bracht aan de verloren wereld.
Het was een verkeerd begrip aangaande het werk van de Messias, en gebrek aan geloof in het
goddelijk karakter van Jezus, dat Zijn broeders ertoe had gebracht bij Hem erop aan te dringen,
dat Hij Zich openlijk aan het volk zou voorstellen op het Loofhuttenfeest. In een geest hieraan
verwant, zouden de discipelen Hem nu verhinderd hebben, de reis naar Jeruzalem te maken. Zij
herinnerden zich Zijn woorden betreffende datgene wat Hem daar zou ten deel vallen, zij kenden
de dodelijke vijandschap van de godsdienstige leiders, en zij zouden gaarne hun Meester hebben
afgeraden, daarheen te gaan.
Het was voor het hart van Christus een zeer moeilijke taak, Zijn weg te vervolgen tegen de vrees,
de teleurstelling en het ongeloof van Zijn geliefde discipelen in. Het was moeilijk hen te leiden
310