Het Leven van Jezus door E. G. White

mens door de misleidende macht van de afvallige. God bestemde het niet zo, dat er zonde moest
komen, maar Hij voorzag het bestaan van de zonde, en Hij trof voorzieningen om die
verschrikkelijke omstandigheid tegemoet te treden. Zo groot was Zijn liefde voor de wereld, dat
Hij Zich verbond om Zijn eniggeboren Zoon te geven, “opdat een ieder die in Hem gelooft, niet
verloren ga, maar eeuwig leven hebbe”.
Lucifer had gezegd: “Ik zal... boven de sterren Gods mijn troon oprichten... Ik wil... mij aan de
Allerhoogste gelijkstellen”. Maar Christus, “in de gestalte Gods zijnde, heeft het Gode gelijk zijn
niet als roof... geacht, maar heeft Zichzelf ontledigd, en de gestalte van een dienstknecht
aangenomen, en is de mensen gelijk geworden”.
Dit was een vrijwillig offer. Jezus had aan de zijde van Zijn Vader kunnen blijven. Hij had de
heerlijkheid van de hemel en de eerbewijzen van de engelen kunnen behouden. Maar Hij verkoos
de scepter terug te geven in de handen van Zijn Vader en de troon van het heelal te verlaten, om
licht te brengen aan hen die onwetend waren, en leven aan hen die zouden verloren gaan.
Bijna tweeduizend jaar geleden werd in de hemel van de troon van God een stem van oneindig
grote betekenis gehoord, die zei: “Zie, hier ben Ik”. “Slachtoffer en offergave hebt Gij niet gewild,
maar Gij hebt Mij een lichaam bereid... Zie, hier ben Ik in de boekrol staat van Mij geschreven om
Uw wil, o God, te doen”. Met deze woorden wordt de vervulling aangekondigd van het plan dat
vanaf den beginne verborgen was geweest. Christus stond op het punt naar onze wereld te komen
en in het vlees te verschijnen. Hij zegt: “Gij hebt Mij een lichaam bereid”. Wanneer Hij verschenen
zou zijn met de heerlijkheid die Hij bij Zijn Vader had voordat de wereld bestond, zouden wij het
licht van Zijn tegenwoordigheid niet hebben kunnen verdragen. Opdat wij het zouden kunnen
aanschouwen en toch niet omkomen, werd de openbaring van Zijn heerlijkheid omhuld. Zijn
goddelijkheid werd bekleed met menselijkheid de onzichtbare heerlijkheid in de zichtbare,
menselijke vorm.
Dit grote plan was in voorafschaduwingen gegeven in voorbeelden en zinnebeelden. Het
brandende braambos, waarin Christus aan Mozes verscheen, openbaarde God. Het zinnebeeld dat
was verkozen om de Godheid uit te beelden, was een heel gewone struik die ogenschijnlijk geen
enkele aan-trekkelijkheid bezat. Hierin hulde zich de Oneindige. De barmhartige God hulde Zijn
heerlijkheid in een zo bescheiden mogelijke vorm, opdat Mozes haar zou kunnen aanschouwen en
in leven blijven. Zo had God des daags door een wolkkolom en des nachts door een vuurkolom
gemeenschap met Israël, en openbaarde Hij Zijn wil aan de mensen en schonk hun Zijn genade.
Gods heerlijkheid was getemperd en Zijn majesteit omsluierd, opdat het zwakke gezichtsvermogen
van de sterfelijke mens haar zou kunnen aanschouwen. Daarom zou Christus komen in “ons
vernederd lichaam”, “de mensen gelijk”.
In de ogen van de wereld bezat Hij geen schoonheid, dat zij Hem begeerd zouden hebben; toch
was Hij de vleesgeworden God, het licht van hemel en aarde. Zijn heerlijkheid was omhuld, Zijn
grootheid en majesteit waren verborgen, opdat Hij de berouwvolle, verzochte mensen zou kunnen
benaderen.
God beval Mozes voor Israël: “Zij zullen Mij een heiligdom maken, en Ik zal in hun midden
wonen”, en Hij vertoefde in het heiligdom, te midden van Zijn volk. Gedurende al hun moeitevolle
7