Het Leven van Jezus door E. G. White

Onafgebroken kwamen ze en gingen weer weg; niemand kon immers weten, of de Genezer morgen
nog onder hen zou zijn. Nooit tevoren had Kapernaüm zulk een dag beleefd. De lucht was vervuld
van stemmen van triomf en kreten van bevrijding. De Heiland verheugde Zich over de vreugde die
Hij had verwekt. Terwijl Hij het lijden aanschouwde van hen die tot Hem gekomen waren, werd
Zijn hart met ontferming bewogen, en Hij verheugde zich over het feit, dat Hij macht bezat om
hun gezondheid en geluk terug te geven.
Jezus beëindigde Zijn werk niet vóór de laatste zieke genezen was. Het was diep in de nacht toen
de menigte wegging en de stilte over het huis van Simon viel. De lange, opwindende dag was
voorbij, en Jezus zocht rust. Maar “vroeg, nog diep in de nacht”, terwijl de stad nog sluimerde,
stond de Heiland op “en ging naar buiten en Hij ging naar een eenzame plaats en bad aldaar”.
Zo werden de dagen van Jezus’ leven op aarde doorgebracht. Dikwijls zond Hij de discipelen weg
om naar huis te gaan en te rusten; maar op vriendelijke wijze verzette Hij Zich tegen hun pogingen
Hem van Zijn werk af te trekken. De gehele dag arbeidde Hij, leerde de onwetenden, genas de
zieken, gaf het gezicht aan de blinden en voedde de schare; en in de avonduren of vroeg in de
morgen ging Hij weg, naar het heiligdom dat de bergen voor Hem waren, om gemeenschap te
hebben met Zijn Vader. Dikwijls bracht Hij de gehele nacht door in gebed en meditatie, en keerde
dan bij het aanbreken van de dag terug naar Zijn werk onder de mensen.
Vroeg in de morgen kwamen Petrus en zijn metgezellen tot Jezus en zeiden dat de inwoners van
Kapernaüm Hem reeds zochten. De discipelen waren bitter teleurgesteld geweest over de
ontvangst die Christus tot op dat ogenblik ten deel was gevallen. De autoriteiten in Jeruzalem
zochten Hem te doden; zelfs Zijn eigen stadsgenoten hadden getracht Hem het leven te benemen;
maar in Kapernaüm werd Hij met warme geestdrift onthaald, en de hoop van de discipelen vlamde
opnieuw op. Het zou kunnen zijn, dat onder de vrijheidlievende Galileeërs de aanhangers voor een
nieuw koninkrijk zouden worden gevonden. Maar verbaasd hoorden ze de woorden van Christus:
“Ook aan de andere steden moet Ik het evangelie van Het koninkrijk Gods verkondigen, want
daartoe ben Ik uitgezonden”.
In de opwinding die zich van Kapernaüm meester maakte, bestond het gevaar, dat het doel van
Zijn zending uit het oog verloren zou worden. Het stelde Jezus niet tevreden, de aandacht op
Zichzelf te richten als alleen een wonderdoener of iemand die lichamelijke ziekten genas. Hij zocht
de mensen tot Zich te trekken als hun Heiland. Terwijl de mensen ernaar verlangden te geloven
dat Hij gekomen was als een koning, om een aards rijk op te richten, verlangde Hij hun gedachten
te wenden van het aardse naar het geestelijke. Louter aards succes zou Zijn werk belemmeren.
En de bewondering van de onverschillige menigte deed Zijn geest onaangenaam aan. De drang om
Zichzelf te laten gelden, kwam niet voor in Zijn leven. De eerbewijzen die de wereld geeft aan
positie, rijkdom of talenten, waren de Zoon des mensen vreemd. Jezus gebruikte geen van de
middelen die mensen aanwenden om aanhang te verkrijgen of huldebetoon af te dwingen. Eeuwen
voor Zijn geboorte was van Hem voorzegd: “Hij zal niet schreeuwen noch Zijn stem verheffen,
noch die op de straat doen horen. Het geknakte riet zal Hij niet verbreken en de kwijnende vlaspit
155