Het Leven van Jezus door E. G. White

een blijde boodschap te brengen aan ootmoedigen, om te verbinden gebrokenen van hart, om voor
gevangenen vrijlating uit te roepen en voor gebondenen opening der gevangenis; om uit te roepen
een jaar van het welbehagen des Heren”. De werken van Christus verklaarden niet alleen dat Hij
de Messias was, maar toonden ook aan, op welke wijze Zijn koninkrijk zou worden opgericht. Aan
Johannes werd dezelfde waarheid geopenbaard als aan Elia in de woestijn, toen er een geweldige
en sterke wind was, “die bergen verscheurde en rotsen verbrijzelde, die voor de Here uitging. In
de wind was de Here niet. En na de wind een aardbeving. In de aardbeving was de Here niet. En
na de aardbeving een vuur. In het vuur was de Here niet”. En na het vuur sprak God tot de profeet
door “het suizen van een zachte koelte”. Zo zou Jezus Zijn werk doen, niet met wapengekletter en
het omverwerpen van tronen en koninkrijken, maar door te spreken tot de harten der mensen
volgens een leven van genade en zelfopoffering.
Het beginsel van het leven, van zelfverloochening van de Doper zelf, was het beginsel van het
koninkrijk van de Messias. Johannes wist heel goed hoe vreemd dit alles was aan de beginselen en
de verwachtingen van de leiders in Israël. Datgene wat in zijn ogen een overtuigend bewijs was
voor de godheid van Christus, zou voor hen geen enkel bewijs vormen. Zij zagen uit naar een
Messias die niet beloofd was. Johannes zag, dat het werk van de Heiland door hen slechts met haat
en veroordeling ontvangen zou worden. Hij, de voorloper, dronk slechts van de beker die Christus
Zelf tot op de laatste druppel zou moeten ledigen.
De woorden van de Heiland: “Zalig is wie aan Mij geen aanstoot neemt”, waren een vriendelijke
terechtwijzing voor Johannes. Ze gingen aan hem niet verloren. Hij begreep de aard van het werk
van Christus nu veel beter, en gaf zich over aan God voor leven of voor dood, wat ook maar het
best de belangen van de zaak die hij liefhad, zou kunnen dienen.
Nadat de boodschappers vertrokken waren, sprak Jezus tot het volk over Johannes. Het hart van
de Heiland ging in medeleven uit naar de getrouwe getuige, die nu opgesloten was in de kerker
van Herodes. Hij wilde niet, dat het volk de gevolgtrekking zou maken, dat God Johannes verlaten
had, of dat zijn geloof had gefaald op de dag dat het beproefd werd, “Wat zijt gij in de woestijn
gaan aanschouwen?” zei Hij. “Een riet, door de wind bewogen?”
De hoge rietstengels die langs de Jordaan groeiden en die met iedere wind meebogen, gaven een
juiste voorstelling van de rabbi’s, die daar gestaan hadden als critici en rechters over de boodschap
van de Doper. Zij werden heen en weer bewogen door de wind van de publieke opinie. Zij wilden
zich niet vernederen om de hart-doorzoekende boodschap van de Doper aan te nemen, maar uit
vrees voor het volk durfden ze toch niet openlijk zijn werk tegenstaan. Maar de boodschappe r
Gods was niet zo lafhartig van geest. De menigte die nu om Christus verzameld was, was getuige
geweest van het werk van Johannes. Ze hadden gehoord hoe hij onbevreesd de zonde bestrafte.
Tot de eigengerechtige Farizeeën, de priesterlijke Sadduceeën, koning Herodes en zijn hofhouding,
prinsen en soldaten, tollenaars en boeren, tot allen had Johannes gesproken met een zelfde
onomwondenheid. Hij was geen bevend riet, dat bewogen werd door de wind van menselijke lof
en vooroordeel. In de gevangenis was hij dezelfde in zijn trouw aan God en in zijn ijver voor de
129