Het Leven van Jezus door E. G. White

laat gij niet toe daarin te komen”. Door de Schriften te verdraaien, verblindden de priesters en
wetgeleerden de geest van hen die anders kennis ontvangen zouden van het koninkrijk van Christus,
en dat innerlijke, goddelijke leven dat noodzakelijk is voor ware heiligheid.
”Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, gij huichelaars, want gij eet de huizen der weduwen op,
terwijl gij voor de schijn lange gebeden uitspreekt. Daarom zult gij zwaarder oordeel ontvangen”.
De Farizeeën hadden een grote invloed op het volk, en hiervan maakten zij gebruik om hun eigen
belangen te dienen. Zij wonnen het vertrouwen van vrome weduwen, en beweerden dan, dat het
hun plicht was, de eigendommen die zij hadden, te wijden aan godsdienstige doeleinden. Nadat zij
de beschikking over hun geld gekregen hadden, gebruikten de sluwe oplichters het voor eigen
belangen. Om hun oneerlijkheid te bedekken, spraken zij in het openbaar lange gebeden uit en
maakten veel vroom vertoon. Christus verklaarde, dat deze huichelarij een zwaarder oordeel over
hen zou brengen. Hetzelfde verwijt geldt voor velen in onze tijd die hoog opgeven van hun
vroomheid. Hun leven is bevlekt met zelfzucht en hebzucht, maar zij werpen over dit alles een
kleed van ogenschijnlijke reinheid, en op deze wijze misleiden ze voor een tijdlang hun
medemensen. Maar zij kunnen God niet misleiden. Hij leest iedere bedoeling van het hart en zal
ieder mens oordelen naar zijn werken.
Christus veroordeelde misbruiken meedogenloos, maar Hij waakte ervoor de plichten niet te
verkleinen. Hij laakte de zelfzucht die de giften van de weduwen afperste en op verkeerde wijze
gebruikte. Tegelijkertijd prees Hij de weduwe die haar offer voor de schatkist van God bracht. Het
feit dat de mens de gave verkeerd gebruikte, kon Gods zegen niet van de gever afkeren.
Jezus bevond Zich in de voorhof waar de offerkisten waren, en Hij keek naar de mensen die hun
gaven kwamen brengen. Vele rijken brachten hoge bedragen, die zij met veel vertoon aanboden.
Jezus zag hun bedroefd aan, maar zei niets over hun grote offers. Na enige tijd lichtte Zijn gelaat
op, toen Hij zag, hoe een arme weduwe aarzelend naderde, alsof ze bang was dat men haar zou
zien. Terwijl de rijken en hoogmoedigen voorbijschreden om hun gaven af te dragen, deinsde zij
terug, alsof ze nauwelijks verder durfde te gaan. En toch verlangde zij iets te doen, hoe weinig het
ook was, voor de zaak die zij liefhad. Zij keek naar de gave in haar hand. Die was erg klein in
vergelijking tot de gaven van de mensen om haar heen, maar het was alles wat zij bezat. Ze wachtte
haar kans af, offerde dan haastig haar twee geldstukken en keerde zich om ten einde snel weg te
gaan. Maar terwijl ze dat deed, ontmoette haar blik de ogen van Jezus, die ernstig op haar waren
gericht.
De Heiland-riep Zijn discipelen tot Zich en gebood hen te letten op de armoede van de weduwe.
Toen ving haar oor Zijn lofwoorden op. “Waarlijk, Ik zeg u, deze arme weduwe heeft meer dan
allen daarin geworpen”. Tranen van vreugde kwamen in haar ogen, toen ze voelde, dat haar daad
werd begrepen en gewaardeerd. Velen zouden haar hebben aangeraden haar kleine bezit voor eigen
gebruik te houden; wanneer het in handen werd gegeven van de weldoorvoede priesters, zou het
verloren gaan onder de vele kostbare gaven die naar de schatkist werden gebracht. Maar Jezus
begreep haar motief. Zij geloofde dat de tempeldienst door God was ingesteld, en ze was
verlangend om al het mogelijke te doen om die te onderhouden. Ze deed wat ze kon, en haar daad
393